تأثیر تمرین مقاومتی بر آسیب ساختاری استخوان ران ناشی از تزریق بولدنون در موش های صحرایی نر (فیزیولوژی ورزشی)

تأثیر تمرین مقاومتی بر آسیب ساختاری استخوان ران ناشی از تزریق بولدنون در موش های صحرایی نر (فیزیولوژی ورزشی)

فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

زهره حمیدی ، ملیحه اردکانی زاده ، هادی نقیبی ، جواد ضیاء الحق*
گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، واحد شاهرود، دانشگاه آزاد اسلامی، شاهرود، ایران

مجله فیض

چکیده

سابقه و هدف: اجرای تمرینات مقاومتی همراه با مصرف استروئیدهای آنابولیک توسط ورزشکاران امری معمول است، اما تأثیر دوزهای پزشکی و سوء مصرف آن‌ها در کنار تمرینات مقاومتی، بر تخریب ساختاری استخوان ران مشخص نیست. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرینات مقاومتی بر وزن بدن و تخریبات استخوان ران ناشی از تزریق بولدنون در موش‌های نر می‌باشد.
مواد و روش‌ها: تعداد ۳۶ سر موش صحرایی نر (وزن ۹۴/۵ ± ۵۳/۱۸۹) به شش گروه (۶تایی): ۱٫ کنترل، ۲٫ بولدنون (۲ میلی‌گرم / کیلوگرم)، ۳٫ بولدنون (۵ میلی‌گرم / کیلوگرم)، ۴٫ تمرین، ۵٫ تمرین + بولدنون (۲ میلی‌گرم / کیلوگرم) و ۶٫ تمرین + بولدنون (۵ میلی‌گرم / کیلوگرم) تقسیم شدند. تزریق استروئید بولدنون دو بار در هفته به عضله سرینی موش تزریق می‌شد. برنامه تمرین مقاومتی شامل هشت هفته صعود از پلکان و ۳ روز در هفته بود که با وزنه ۵۰ درصد وزن موش آغاز شد و در هفته هشتم به ۱۲۰ درصد رسید. تغییرات هیستوپاتولوژی در استخوان ران با استفاده از رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین – ائوزین بررسی شد. بررسی نرمال بودن داده‌های وزن توسط آزمون کلموگروف – ‌اسمیرنف و تجزیه‌وتحلیل آن‌ها توسط تحلیل واریانس یک‌طرفه صورت گرفت و برای بررسی نتایج تغییرات بافتی از آزمون کروسکال والیس استفاده گردید.
نتایج: پس از مقایسه بین گروهی در مقادیر وزن موش‌ها تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. در گروه‌های دریافت‌کننده بولدنون (۲، ۳، ۵ و ۶) تخریب‌های خفیف و شدیدی در بافت استخوان ران ملاحظه شد که با اجرای تمرینات مقاومتی، بهبود جزئی در آن‌ها حاصل گردید که از نظر آماری معنی‌دار نبوده است (۰/۰۵<P).
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد که اجرای تمرین مقاومتی، قادر به جلوگیری و بهبود آسیب ناشی از مصرف استروئید بولدنون نباشد.
واژه‌های کلیدی: استروئید بولدنون، تمرین مقاومتی، آسیب ساختاری استخوان ران، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل