تأثیر تمرین حادّ استقامتی بر آیریزین پلاسمایی و مقاومت به انسولین در زنان چاق و دارای اضافه‌وزن

بهرام عابدی، راضیه اخلاقی، عباس صارمی *
دانشیار ، دانشکدۀ علوم ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزش، دانشگاه اراک، اراک، ایران

مجله طب مکمل

مقدمه: آیریزین یک مایوکاین می باشد که پیشنهاد شده است مزایای ضد چاقی اعمال می کند، به هرحال، پاسخ آن به ورزش روشن نیست. هدف مطالعه حاضر ارزیابی اثرات حاد تمرین هوازی بر سطح پلاسمایی آیریزین و مقاومت به انسولین در زنان چاق و دارای وزن طبیعی بود.

مواد و روشها: در این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش-پس آزمون، ۱۲ زن چاق (نمایه توده بدنی: ۴/۳۲ کیلوگرم/متر مربع و سن: ۵/۲۷ سال) و ۱۲ زن با وزن طبیعی (نمایه توده بدنی: ۹/۲۰ کیلوگرم/متر مربع و سن: ۴/۲۵ سال) شرکت کردند. بعد از اندازه­گیری حداکثر اکسیژن مصرفی، آزمودنی­ها به فعالیت حاد هوازی بر روی تردمیل پرداختند. پس از حداقل ۸ ساعت ناشتایی نمونه­های خونی قبل، بلافاصله و یک ساعت پس از فعالیت برای اندازه­گیری سطوح آیریزین، گلوکز و انسولین جمع­آوری شد. داده­ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر تجزیه وتحلیل شد.

یافته ها: در سطح پایه مقدار آیریزین در زنان با وزن طبیعی نسبت به زنان چاق بیشتر بود(۰۵/۰P<). آیریزین پلاسمایی بعد از ورزش افزایش یافت (۰۵/۰P<) و تفاوت معنی داری بین زنان چاق و دارای اضافه وزن وجود نداشت(۰۵/۰P >). گلوکز خون و مقاومت به انسولین بعد از ورزش کاهش یافت(۰۵/۰P<)، اگرچه بهبودی در زنان چاق نسبت به زنان با وزن طبیعی بیشتر بود(۰۵/۰P<).

نتیجه گیری: یک جلسه ورزش استقامتی موجب بهبودی متوسط در مقادیر آیریزین گردش خون و مقاومت به اسولین در زنان چاق و دارای وزن طبیعی می شود.
واژه‌های کلیدی: ورزش حاد؛ آیریزین؛ شاخص‌های متابولیکی؛ چاقی

متن کامل مقاله رایگان