تأثير تمرين‌های مقاومتی مرکزی بر شاخص‌های ريوی زنان چاق مبتلا به ديابت نوع ۲

رحيمه مهدی‌زاده*، نسرين رضويان‌زاده ، سارا حاصلی (دانشور)

مقدمه و هدف: ضعف عضلات کمربند لگنی و عضلات تنفسی و افزايش قند خون با کاهش ظرفيت-های ريه ارتباط‌دارد؛ ازاين‌رو هدف از انجام اين تحقيق، بررسی تأثير تقويت عضلات مرکزی بر عملکرد ريوی زنان چاق مبتلا به ديابت نوع ۲ بود. مواد و روش‌ها: جامعه آماری تحقيق حاضر کليه زنان مبتلا به ديابت نوع ۲ ناحيه دو شهر يزد بودند. ۲۴ بيمار مبتلا به ديابت نوع ۲ با دامنه سنی ۴۰ تا ۵۵ سال، ميانگين شاخص توده بدنی (BMI) 18/4±۳۲/۳۰ کيلوگرم بر مترمربع و قند خون ناشتای بيشتر از ۱۲۶ ميلی‌گرم در دسی‌ليتر به‌طور هدفمند انتخاب‌شدند. پس از اندازه‌گيری‌های آنتروپومتريک و شاخص‌های ريوی، آزمودنی‌ها به‌طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرارگرفتند. برنامه تمرين مقاومتی مرکزی به‌مدت ۱۲ هفته، هفته‌ای ۳ روز و هر روز ۶۰ تا ۷۵ دقيقه انجام‌شد. شاخص‌های ريوی توسط اسپيرومتری ارزيابی‌شدند. نتايج: تمرين مقاومتی مرکزی باعث کاهش معنی‌دار WC (001/0 P=)، WHR (04/0 P=)، FEV1/FVC (001/0 P=) و گلوکز ناشتای خون (۰۰۱/۰ P=) و افزايش معنی‌دار FVC (001/0 P=) و FEV1 (001/0 P=) در مقايسه با مقادير قبل از تمرين در گروه‌ تجربی شد؛ اين در حالی است ‌که تفاوت ميان BMI و وزن بدن قبل و بعد از تمرين در گروه تجربی معنی‌دار نبود (۰۵/۰P˃). نتيجه‌گيری: ازآنجاکه کنترل قند خون در افراد ديابتی می‌تواند در کاهش عوارض ريوی مؤثر باشد، لذا برنامه‌ تمرين ورزشی که سطح قند خون را در افراد ديابتی کاهش‌دهد، مداخله درمانی مؤثری برای بهبود عملکرد ريوی محسوب‌می‌شود. براساس يافته‌های تحقيق، تمرين مقاومتی مرکزی که عضلات بخش مرکزی بدن ازجمله عضله ديافراگم را هدف قرارمی‌دهد، برای بهبود شاخص‌های ريوی مؤثر است.
واژه‌های كليدي: تمرين مقاومتی مرکزی، شاخص‌های چاقی شکمی، عملکرد ريوی، قند خون ناشتا،

متن کامل مقاله رایگان