تأثير ارتعاش‌درمانی اندام تحتانی بر درد نوروپاتی در بيماران ديابتی

رضوان غفارزادگان، اعظم ملک حسينی^*، مريم سعيدی، علی جديدی ، عليرضا رضايی آشتيانی

مقدمه: نوروپاتی محيطی يکی از علل شايع ناتوانی در بيماران ديابتی است. درد به عنوان يک علامت اصلی در نوروپاتی است که در بيش از ۳۰% بيماران ديابتی رخ مي­دهد. ارتعاش­درمانی کل بدن يکی از روش­های غيردارويی کنترل درد در نوروپاتی محيطی است. بنابراين پژوهش حاضر در نظر دارد تأثير ارتعاش­درمانی اندام تحتانی را بر درد ناشی از نوروپاتی ديابتی بررسی نمايد.

  مواد و روش ­ها: اين پژوهش، يک مطالعه مداخله­ای قبل و بعد مي­باشد که بر روی ۳۶ بيمار مبتلا به نوروپاتی دياتبی، که دارای معيارهای ورود بودند، انجام گرفته است. بيماران با نمونه­گيری ساده در مطالعه وارد شدند. در ابتدای مطالعه، ويژگي­های دموگرافيک و شدّت درد، به کمک پژوهشگر اندازه­گيری و ثبت شد. سپس در قسمتی از اندام که دارای نوروپاتی بود به مدت دو هفته ارتعاش­درمانی انجام ­گرفت. اين عمل ۲ نوبت در روز و در هر نوبت به مدت ۱۰ دقيقه انجام شد. در نهايت پس از دو هفته از انجام مداخله، شدّت درد بيماران مجدداً با مقياس ديداری سنجيده شد.

  يافته ­ها: ميانگين و انحراف معيار سنّ شرکت­کنندگان در پژوهش ۱۱٫۶۱ ± ۵۲٫۳۸ سال بود. اکثر شرکت­کنندگان مؤنث (۲۶ نفر معادل ۷۲ %) بودند. ميانگين و انحراف معيار نمره درد بيماران قبل از ارتعاش-درمانی ۱٫۳۷ ± ۵٫۲۱ بود و ۳ دوره بعد از ارتعاش درمانی ۱٫۴۱ ± ۴٫۳۰ بود. به عبارت ديگر شدّت درد پس از ارتعاش­درمانی کاهش يافت، که اختلاف آن با استفاده از آزمون تی زوجی معني­دار بود (۰۰۱/۰ =P).

  نتيجه­گيری: ارتعاش درمانی اندام تحتانی مي­تواند درد نوروپاتی ديابتی را کاهش دهد، بنابراين از آن مي­توان به عنوان روشی برای تسکين درد بيماران ديابتی استفاده کرد.

واژه‌های كليدي: نوروپاتی محیطی، طبّ مکمّل، ارتعاش-درمانی.،