بررسی تاثير دوازده هفته تمرين هوازی اينتروال دويدن بر درمان کودکان دختر مبتلا به اختلال بيش فعالی/ نقص توجه

سابقه و هدف: اختلال بيش فعالی و نقص توجه ( ADHD )، از اختلالات شايع روانپزشکی کودکان است و ممکن است به فرآيند تحول استعدادهای ذهنی و مهارت­های اجتماعی ـ عاطفی کودک آسيب وارد کند. هدف تحقيق حاضر، بررسی تاثير ۱۲ هفته تمرين هوازی اينتروال دويدن بر کودکان دختر مبتلا به ADHD مقطع ابتدايی شهرستان کاشان بود.

مواد و روش­ها: اين مطالعه کارآزمايی بالينی بر روی ۱۲۰ نفر از دانش آموزان دختر مبتلا به ADHD مقطع ابتدايی شهرستان کاشان در سال ۹۰-۱۳۸۹ انجام شد. بدين منظور ابتدا پرسشنامه­ی علائم مرضی کودکان (CSI-4) که با توجه به ملاک­های تشخيصی و آماری اختلالات روانی (DSM-IV) تدوين شده است، توسط معلمان و والدين دانش­آموزان تکميل گرديد، سپس تعداد ۳۰ نفر دارای بالاترين اختلال بيش فعالی، به­صورت هدفمند انتخاب شده و با روش بلوک­های تصادفی در گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. گروه تجربی در يک برنامه­ی تمرينی هوازی اينتروال دويدن، به­مدت ۱۲ هفته و هر هفته ۳ جلسه با شدت ۶۰ تا ۸۵ درصد ضربان قلب بيشينه به تمرين پرداختند. برای ارزيابی اثر بخشی تمرينات در دو گروه از آناليز کوواريانس استفاده شد.

نتايج: دوازده هفته تمرين هوازی اينتروال دويدن بر درمان و کاهش نشانگان ADHD در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل تاثير معني­داری داشت (۰۰۱/۰>P).

نتيجه­گيری: فعاليت اينتروال هوازی مي­تواند به­عنوان يک روش غير تهاجمی و غير دارويی تأثير مثبتی بر کاهش علائم کودکان دارای ADHD داشته باشد.

واژه‌های كليدي: تمرين هوازی، اينتروال، بيش فعالی، نقص توجه،