بررسی اثر فعالیت استقامتی بر میزان بیان ژن pgc-1 آلفا عضلات نعلی و بازکننده‌ی بلند انگشتان در موش‌های صحرایی نر بالغ

دکتر محمد فتحی

مجله پزشکی زنجان

زمینه و هدف: فعالیت استقامتی بر بیان ژن عضلات تاثیر می‌گذارد که این موضوع با بهبود کارآیی و عملکرد آن همراه است.از طرف دیگر فاکتور رونویسی PGC-1 آلفا موجب افزایش بیوژنز میتوکندری‌های عضلات اسکلتی می‌شود. بنابراین هدف این پژوهش بررسی تاثیر یک برنامه‌ی فعالیت استقامتی بر بیان ژن pgc-1 آلفا در عضلات اسکلتی تند و کند انقباض بود.

روش بررسی: برای این منظور ۱۴ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن ۲۰±۱۱۳ گرم تحت شرایط کنترل شده نگهداری و بعد از آشناسازی (۲۴±۲۳۱ گرم) به‌صورت تصادفی به دو گروه کنترل (۷ سر) و تجربی (۷ سر) تقسیم شدند. گروه تجربی یک برنامه (۳۰ متر در دقیقه، ۵۰ دقیقه در هر جلسه، ۶ جلسه در هفته به مدت ۱۴ هفته) فعالیت استقامتی را روی تردمیل اجرا کرد. ۴۸ ساعت پس از پایان آخرین جلسه همراه با گروه کنترل بی‌هوش و تشریح شدند، سپس عضله‌ی نعلی و عضله‌ی بازکننده‌ی بلند انگشتان آن‌ها خارج شد. با استفاده از روش Real time-PCR میزان بیان ژن pgc-1 آلفا اندازه‌گیری شد، در پایان با استفاده از آزمون آماری t داده‌ها ارزیابی و مقایسه شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد، ۱۴ هفته فعالیت استقامتی موجب افزایش بیان ژن pgc-1 آلفا در عضلات اسکلتی نعلی و بازکننده‌ی بلند انگشتان می‌شود، به‌طوری که میزان بیان این ژن در عضله‌ی نعلی گروه تجربی به‌طور معنی‌داری (۰۰۰۱/۰P=) بیشتر از گروه کنترل بود و همچنین میزان بیان آن در عضله‌ی بازکننده بلند انگشتان گروه تجربی نیز به‌طور معنی‌داری (۰۰۶/۰P=) بیشتر از گروه کنترل بود.

نتیجه گیری: فعالیت استقامتی بر بیان ژن pgc-1 آلفا عضلات تند انقباض و کند انقباض اثر یکسانی دارد اما به نظر می‌رسد شدت این اثر در عضلات کند انقباض بیشتر است.

واژگان کلیدی: ژن pgc-1 alpha، فعالیت استقامتی، عضله‌ی نعلی، بازکننده‌ی بلند انگشتان،

متن کامل مقاله رایگان