بررسي سطح سرمي بازدارنده فعال کننده پلاسمينوژن-۱ (PAI-1) در پاسخ به يک ماه ترکيب تمرين استقامتي و مصرف ويتامين E

دكتر سجاد احمدي زاد ، حسنا رشيدي، سجاد كرمي، مجيد اماني

مقدمه و هدف: بازدارنده فعال کننده پلاسمينوژن بافتي (Plasminogen Activator Inhibitor-1; PAI-1) يکي از مهمترين تنظيم کننده هاي فيبرينوليز در عروق آسيب ديده است و در پاتوژنز ترومبوز آنها درگير است. هدف مطالعه حاضر تعيين تأثير يکماه تمرين استقامتي و مصرف ويتامين E بر بازدارنده فعال¬کننده پلاسمينوژن نوع ۱ است. روش¬کار: در اين مطالعه نيمه تجربي ۳۰ دانشجوي دختر سالم غير¬فعال بطور داوطلب انتخاب و بطور تصادفي به سه گروه تمرين با ويتامين (تمرين استقامتي به همراه مصرف IU/day400 ويتامين E)، گروه ويتامين (تنها مصرف IU/day400 ويتامين E) و گروه کنترل (بدون فعاليت و بدون مصرف ويتامين E) تقسيم شدند. تمرين استقامتي شامل ۴ هفته دويدن روي نوار¬گردان و ۳ روز در هفته بود که در هفته اول شدت تمرين ۶۵% ضربان قلب بيشينه و مدت ۳۰ دقيقه در هر جلسه و پس از آن هر هفته ۵ درصد به شدت و ۵ دقيقه به مدت تمرين اضافه مي شد. جهت بررسي تغييرات آنتي ژن PAI-1 دو نمونه خوني قبل و ۴۸ ساعت پس از تمرين گرفته¬شد. نتايج: بعد از چهار هفته تمرين، سطوح PAI-1 در گروه کنترل افزايش معني¬داري داشت (۰۵/۰P?) درحاليکه PAI-1 به ترتيب در گروه تمرين با ويتامين، کاهش و در گروه ويتامين، افزايش يافت اما اين تغييرات معني دار نبودند. تغييرات PAI-1 در پاسخ به ۴ هفته تمرين بين سه گروه بطور معني¬داري متفاوت بود (۰۵/۰P?) اما آناليز آماري نشان¬داد که تفاوت مشاهده شده ناشي از تفاوت در سطوح استراحتي PAI-1 مي باشد. نتيجه¬نهايي: بر¬اساس يافته هاي مطالعه حاضر اين احتمال وجود دارد که ترکيب مصرف ويتامينE و تمرين استقامتي منظم و همچنين مصرف ويتامينE به تنهايي از طريق کاهش و يا جلوگيري از افزايش سطوح آنتي ژنPAI-1باعث بهبود سيستم فيبرينوليز شود.

کلمات کلیدی :   بازدارنده فعال كننده پلاسمينوژن نوع ۱، تمرين استقامتي ،  ويتامين  E