اثر ۸ هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر میزان پروتئین های Wnt و NF-kB بافت قلب موش های صحرایی نر نژاد ویستار مبتلا به دیابت نوع ۲ (فیزیولوژی ورزشی)

اثر ۸ هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر میزان پروتئین های Wnt و NF-kB بافت قلب موش های صحرایی نر نژاد ویستار مبتلا به دیابت نوع ۲ (فیزیولوژی ورزشی)

فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

نشریه فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی

محمد رمی ۱ مریم عظیم پور ۲ کیوان خرمی پور ۳

۱ گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران

۲ فیزیولوژی ورزشی، گرایش عصبی عضلانی، فسا، ایران

۳ دانشکده پزشکی افضلی پور، مرکز تحقیقات فیزیولوژی و علوم اعصاب، پژوهشکده نوروفارماکولوژی، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران

چکیده

زمینه و هدف: کاردیومیوپاتی دیابتی یکی از عوامل خطرزای اصلی برای عوارض قلبی- عروقی دیابت است و از آنجایی که فعالیت بدنی در بیماران دیابتی می‌تواند ساختار و عملکرد میوکارد را تحت تأثیر قرار دهد، لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر محتوای پروتئین‌های NF-kB و Wnt بافت عضله قلبی موش‌های صحرایی نژاد ویستار مبتلا به دیابت نوع دو است.
مواد و روش‌‌ها: در مطالعه حاضر ۲۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن ۸-۶ هفته و میانگین وزن ۹/۱۶±۳/۱۹۱ گرم، به­طور تصادفی به چهار گروه (هر گروه شامل ۵ موش صحرایی) سالم+کنترل، سالم+تمرین، دیابت+کنترل و دیابت+تمرین تقسیم شدند. پس از یک دوره رژیم غذایی پر چرب و سپس القاء دیابت، حیوانات در گروه‌های سالم+تمرین و دیابت+تمرین قرارداد تمرینی را به مدت ۸ هفته و ۵ جلسه در هفته را انجام دادند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی بافت قلب استخراج شد و بررسی سطوح بیان پروتئین‌های NF-kB و Wnt با استفاده از روش وسترن بلات انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری کوچکتر از ۰۵/۰بررسی شد. همچنین، برای بررسی تغییرات وزن و سطح گلوکز موش‌های صحرایی در مراحل و هفته‌های مختلف تمرینی از آزمون تحلیل واریانس مرکب استفاده گردید.
نتایج: نتایج نشان داد مقادیر نسبی پروتئین های NF-kB و Wnt در گروه‌های دیابت+کنترل و دیابت+تمرین به صورت معنا‌داری نسبت به گروه‌های سالم بیشتر بود (۰۰۱/۰P=). همچنین، میزان پروتئین Wnt در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه‌ دیابت+کنترل به صورت معناداری کمتر بود (۰۰۱/۰P=)، در حالی که میزان پروتئین NF-kB در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه دیابت+کنترل تفاوت معنا‌داری را نشان نداد. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب در خصوص تغییرات میانگین وزن نشان می‌دهد وزن موش‌های صحرایی در گروه‌های دیابت+کنترل و دیابت+تمرین از زمان آغاز تمرین و استفاده از رژیم غذایی پرچرب تا مرحله قبل از تزریق STZ به صورت معنا‌داری بیشتر (۰۰۱/۰P=) و در هفته پایانی و انتهای قرارداد تمرینی به صورت معنا‌داری کمتر بود (۰۰۱/۰P=). همچنین، سطح قند خون گروه‌های دیابت+کنترل و دیابت+تمرین یک هفته پس از تزریق STZ به صورت معنا‌داری بیشتر (به ترتیب ۰۰۱/۰P= و ۰۰۳/۰P=)، و در پایان قرارداد تمرینی در گروه دیابت+تمرین به صورت معنا‌داری کمتر بود (۰۰۱/۰P=).
نتیجه‌گیری: در نهایت باید اظهار داشت که تمرینات HIIT احتمالا می‌تواند ساختار و عملکرد میوکارد را تحت تأثیر قرار داده و به عنوان راهکاری غیر دارویی امیدوارکننده باشد.

کلیدواژه‌ها

تمرین HIIT دیابت کاردیومیوپاتی رژیم غذایی، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل