اثر ۱۲ هفته برنامه تمرینی مقاومتی و ترکیبی بر چگالی ماده معدنی و استحکام مکانیکی استخوان ران موش های صحرایی نر استئوپروتیک

فرزاد ناظم، عباس صالحی کیا ، سید محمد مرندی ، احمد شهدادی
استادیار گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان

مجله پزشکی فیض

سابقه و هدف: در این مطالعه اثر تمرین ترکیبی در مقایسه با تمرین مقاومتی بر BMD و استحکام مکانیکی استخوان ران موش­ های صحرایی نر استئوپروتیک بررسی شد.

مواد و روش ­ها: از میان ۴۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، ۸ سر به ­عنوان گروه سالم جدا شد. پوکی استخوان با تزریق صفاقی محلول ۲۰ درصد اتانول به ­مدت ۳ هفته در سایر حیوانات القاء گردید. موش­ های استئوپروتیک در ۴ گروه پایه، تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرین مقاومتی شامل ۸ صعود از نردبان عمودی ۱۱۰ سانتی­متری در زاویه ۸۰ درجه با وزنه ­های متصل به دم حیوان بود. اضافه ­بار بر اساس۵۰ درصد وزن حیوان در ست اول تا ۱۰۰ درصد در ست هشتم در نظر گرفته شد. گروه ترکیبی هر دو برنامه تمرین مقاومتی و استقامتی تردمیل (۶۰ دقیقه در روز، سرعت ۱۲ متر در دقیقه) را انجام دادند. فمور چپ حیوانات خارج شده، برای اندازه ­گیری BMD اسکن شده و با آزمون خمشی سه­ نقطه ­ای برای به­ دست آوردن حداکثر نیرو و سفتی آزمایش شدند.

نتایج: دو گروه تمرین مقاومتی و ترکیبی، افزایش معنی­ داری را در BMD، حداکثر نیرو و سفتی در مقایسه با گروه کنترل داشتند (۰/۰۱۹ P=). گروه ترکیبی در مقایسه با گروه مقاومتی تاثیر مثبتی بر استحکام مکانیکی استخوان (۰/۰۳۹ P=) بدون اختلاف معنی داری درBMD  نشان داد (P=0/890).

نتیجه ­گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که ترکیبی از تمرین مقاومتی و استقامتی ممکن است یک اثر هم­افزایی بر افزایش قدرت مکانیکی فمور استئوپروتیک موش ­­های صحرایی نر در مقایسه با تمرین مقاومتی تنها داشته باشد.
واژه‌های کلیدی: چگالی استخوان، خصوصیات مکانیکی، پوکی استخوان، تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی، مدل حیوانی،

متن کامل مقاله رایگان