اثر يک دوره شنای تمرينی موش‌های صحرايی باردار بر سطح عامل رشد اندوتليال عروقی (VEGF) بافت کليه زاده‌های موش

شادمهر ميردار*، مريم جراحی، مهدی هدايتی، اکبر حاجی زاده ، غلامرضا حميديان
دانشيار، گروه فيزيولوژی ورزشی، دانشکده تربيت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر

مجله پزشکی گرگان

زمينه و هدف : کليه‌ها با بافت غنی از عروق خونی، نقش اساسی در حفظ هموستاز بدن دارند. عامل رشد آندوتليال عروقی (Vascular endothelial growth factor: VEGF) در توسعه عروقی برای رشد و تمايز اندام‌ها در دوره زندگی جنينی و دوران رشد پس از تولد ضروری است. اين مطالعه به منظور تعيين اثر يک دوره شنای تمرينی موش‌های باردار بر سطح VEGF بافت کليه زاده‌های موش انجام شد. روش بررسی : اين مطالعه تجربی روی ۱۶ سر موش صحرايی ماده نژاد ويستار انجام شد. موش‌ها پس از يک هفته آشنايی با محيط جديد و دو هفته آشنايی با تمرين شنا و سپس بارداری به دو گروه شنا و کنترل تقسيم شدند. برنامه‌ تمرينی شنا ۵ روز در هفته و هر روز يک جلسه بود که از روز اول بارداری با زمان ۳۰ دقيقه شروع شد و با افزايش ۵ دقيقه در هر جلسه طی مدت دو هفته به تدريج تا‌ ۶۰ دقيقه در هر جلسه افزايش يافت. اين زمان تا آخرين جلسه تمرين شنا، ثابت ماند. نمونه‌گيری از بافت کليه زاده‌های موش‌ها (۸ نوزاد از هر گروه) دو روز پس از تولد انجام گرديد. سطح VEGF بافت کليه با استفاده از روش ELISA تعيين شد. يافته‌ها : ميانگين سطح VEGF بافت کليه نوزادان گروه مداخله شنا (۱۳۳٫۱۳ pg/ml) به صورت معنی‌داری در مقايسه با گروه کنترل (۴۸٫۱۹ pg/ml) افزايش يافت (P<0.05). نتيجه‌گيری : تمرين شنای استقامتی موش صحرايی در دوران بارداری باعث افزايش سطح VEGF بافت کليه زاده‌های آنان می‌گردد.
واژه‌های کلیدی: عامل رشد اندوتليال عروقی، کليه، تمرين شنا، بارداری، موش،

متن کامل مقاله رایگان