اثر يک دوره تمرين استقامتی بر سطح IL-8 سرم و حجم تومور در موش‌های حامل تومور پستان

دکتر حميد آقا علی نژاد^*، شيوا هفت چناری^۲ ، دکتر حسن متين همايی

مقدمه: تمرين‌ ورزشی اثر پيشگيرانه و کمک درمانی بر سرطان پستان دارد. هدف پژوهش حاضر مطالعه‌ی اثر تمرين استقامتی بر غلظت IL-8 سرم و حجم تومور موش­های حامل تومور پستان بود

. مواد و روش­ها: ۴۰ موش بالب­سی ماده به شکل تصادفی در چهار گروه ورزش ـ تومور ـ ورزش (ETE)، ورزش ـ تومور ـ استراحت (ETR)، استراحت ـ تومور ـ ورزش (RTE) و استراحت ـ تومور ـ استراحت (RTR)، قرار گرفتند. برای توموری کردن موش­ها از رده‌ی سلولی MC4-L2 استفاده شد. تمرين استقامتی پيش از ايجاد تومور به مدت ۸ هفته اجرا شد. در دو هفته‌ی اول، شدت ۵۰ درصد VO2max بود که در هفته‌ی هشتم به ۷۵ درصد VO2max رسيد. پس از ايجاد تومور تمرين استقامتی با شدت ۵۰ – ۶۵ درصد VO2max و به مدت ۶ هفته اجرا شد. ميزان IL-8 سرم با روش الايزا اندازه­گيری شد.

يافته­ها: اختلاف معني­داری بين ميانگين IL-8 سرم و حجم تومور بين گروه­های پژوهش وجود داشت (۰۰۰۱/۰P=). اختلاف معني­داری بين گروه­هايی که تمرين استقامتی انجام مي­دادند (ETE,RTE) و گروه­های ديگر (ETR,RTR) ديده شد. همبستگی معنی‌داری بين سطح IL-8 سرمی با حجم تومور بين گروه­های پژوهش ديده شد (۰۵/۰<P).

نتيجه­گيری: تمرين استقامتی با شدت متوسط موجب کاهش حجم تومور مي­شود. IL-8 در رگ­زايی و رشد تومور نقش دارد و کاهش سطح سرمی IL-8 مي­تواند از دلايل کاهش حجم تومور باشد. به علت کاهش غلظت IL-8 سرمی در گروه­هايی که پس از سرطانی شدن تمرين مي­کردند، مي­توان گفت تمرين‌های استقامتی علاوه بر نقش پيشگيرانه، دارای نقش کمک درمانی در سرطان‌های وابسته به گيرنده‌ی استروژن هستند.

واژه‌های كليدي: سرطان پستان، تمرين استقامتی، حجم تومور، اينترلوکين-۸،