اثر ويبريشن کل بدن به‌عنوان روش گرم کردن بر شاخص‌های اجرای بی‌هوازی و انعطاف‌پذيری در مردان فعال

سجاد ارشدی^*

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ويبريشن کل بدن (WBV) بر شاخص‌های اجرای بی‌هوازی و انعطاف‌پذيری در مردان فعال بود.

 آزمودنی‌ها ۱۲ دانشجوی پسر سالم و فعال با ميانگين سن ۱/۲±۴۱/۲۳ سال، تودۀ بدن ۰۶/۵±۱۶/۷۱، قد ۹۴/۲±۱۶/۱۷۸ و درصد چربی بدن ۱۵/۵±۵۵/۱۵ از دانشکدۀ تربيت بدنی دانشگاه تهران بودند. پژوهش در دو روز مجزا انجام شد، در روز اول، آزمودنی‌ها به‌عنوان گروه گواه (کنترل)، ۱۵ دقيقه حرکات نرمشی برای گرم کردن فعال شامل حرکات کششی، نرم دويدن و رکاب زدن را انجام دادند، سپس آزمون‌های نشستن و رسيدن، پرش عمودی (آزمون سارجنت) و آزمون فوق‌ بيشينه توان بی‌هوازی وينگيت ۳۰ ثانيه‌ای پا برای ارزيابی توان بی‌هوازی اوج نسبی، ميانگين نسبی و نيز شاخص خستگی پايين‌تنه اجرا شد. يک هفته بعد، همان آزمودنی‌ها به‌عنوان گروه آزمايش (تجربی)، به‌جای حرکات نرمشی از ۴ وهله ويبريشن کل بدن با فرکانس ۳۰ هرتز استفاده کردند، سپس به ترتيب همان آزمون‌های مرحلۀ قبلی اجرا شد و نتايج آنها ثبت گرديد. برای تجزيه و تحليل داده‌ها از روش آماری T زوجی استفاده شد.

يافته‌ها نشان داد WBV باعث افزايش معناداری در پرش عمودی (۰۴۴/۰=P)، توان بی‌هوازی اوج (۰۴۵/۰=P) و ميانگين نسبی (۰۲۱/۰=P) شد؛ اما بر انعطاف‌پذيری (۱۳۷/۰=P) و درصد شاخص خستگی (۰۷۲/۰=P) تأثير معناداری نداشت.

نتيجه اينکه ويبريشن کل بدن موجب افزايش بيشتر در شاخص‌های اجرای بی‌هوازی می‌شود که ناشی از فعال‌سازی عصبی واحدهای حرکتی و بهبود در هماهنگی عضلات است

واژه‌های كليدي: انعطاف‌پذيری، توان بی‌هوازی، گرم گردن، ويبريشن کل بدن،