اثر مصرف کافئین بر بازگشت به حالت نخست در فعالیت ارگومتر روئینگ

محمدعلی قرائت ۱ ؛ حمید آقاعلی نژاد۲ ؛ لیلا عیدی ابرغانی۳ ؛ یعقوب مهری الوار۱
۱دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی تهران، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی، تهران، ایران
۲دانشیار فیزیولوژی ورزش دانشگاه تربیت مدرس تهران، گروه فیزیولوژی ورزش تهران، ایران
۳کارشناس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه خوارزمی تهران، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی تهران، ایران

مجله علوم زیستی ورزشی
چکیده
هدف تحقیق پیش رو تعیین اثر کافئین بر بازگشت به حالت اولیه در فعالیت ارگومتر روئینگ بود. به همین منظور، ۹ پاروزن نخبۀ مرد (سن ۱/۱±۳/۱۸سال، قد ۱/۷±۷/۱۸۵سانتی‌متر، وزن ۶/۸±۹/۷۷ کیلوگرم و چربی بدن ۵/۱±۴/۸ درصد) پس از فعالیت ۲۰۰۰ متر ارگوروئینگ، ۳ یا ۶  میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن (mg.kg-1) کافئین یا دارونما مصرف کردند. آنها فعالیت را ۲۴ ساعت بعد تکرار کردند. کافئین اثری بر توان (۱۸/۳۰۷ برای  ۶mg.kg-1، ۰۰/۳۰۱ برای ۳mg.kg-1و ۲۵/۳۱۹ برای دارونما)  و  زمان (۵/۴۱۸ ثانیه برای ۶mg.kg-1، ۱۲/۴۲۱ ثانیه برای ۳mg.kg-1و ۲۷/۴۱۳ ثانیه برای دارونما)  نداشت. تفاوت لاکتات در دو دوز مصرف کافئین و دارونما تفاوت معناداری نشان نداد. همچنین تفاوت معناداری در کراتین کیناز در دو دوز کافئین و دارونما پس از پیش‌آزمون  و پیش از پس‌آزمون مشاهده نشد. بررسی نتایج فردی بهبود زمان اجرا در پنج نفر و تخریب آن را در چهار نفر پس از مصرف ۶mg.kg-1 کافئین نشان داد. همچنین دو ورزشکار بهبود اجرا و هفت ورزشکار تخریب آن را پس از مصرف mg.kg-1 3  کافئین به ازای مصرف دارونما نشان دادند. نتایج نشان داد که کافئین بر بازگشت به حالت اولیه در فعالیت ارگومتر در شرایط تحقیق حاضر اثری ندارد.
کلیدواژه ها
استقامت عضلانی؛ ارگوژنیک؛ ارگومتر؛ پاروزنان نخبه؛ کافئین

متن کامل مقاله رایگان