اثر تمرین استقامتی بر عامل رشد اندوتلیال عروقی و گیرنده عامل رشد اندوتلیال عروقی-۲ بافت توده سرطان پستان موش‌های کوچک آزمایشگاهی

الهام شهاب پور۱ ، مریم کوشکی جهرمی* ۲، محسن ثالثی۳ ، غلامحسین تمدن۴
۱- دکتری فیزیولوژی ورزشی – بیوشیمی و متابولیسم ورزشی، گروه تربیت بدنی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
۲- دانشیار فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران ،
۳- دانشیار فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران.
۴- استادیار، گروه هماتولوژی، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران

چکیده

زمینه و هدف : آنژیوژنز و بیان عوامل آنژیوژنیک تومور با افزایش خطر متاستاز و کاهش نتایج درمان همراه است. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرین استقامتی بر عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و گیرنده عامل رشد اندوتلیال عروقی-۲ (VEGFR-2) بافت توده سرطان پستان موش‌های کوچک آزمایشگاهی ماده انجام شد.

روش بررسی : در این مطالعه تجربی ۲۰ سر موش کوچک آزمایشگاهی ماده نژاد BALB/c پس از القای سرطان پستان به‌طور تصادفی در دو گروه ۱۰ تایی کنترل و تجربی قرار گرفتند. سرطان پستان با تزریق سلول MC4-L2 ایجاد گردید. گروه تجربی به مدت ۶ هفته و ۵ روز در هفته تمرینات استقامتی را با افزایش تدریجی شدت ۱۲ متر به ۲۰ متر در دقیقه و مدت زمان ۲۵ دقیقه تا ۵۵ دقیقه انجام دادند. حجم توده به صورت هفتگی با کولیس دیجیتالی اندازه‌گیری شد. برای ارزیابی اثر تمرین استقامتی بر فنوتیپ متابولیکی و آنژیوژنز تومور بیان دو پروتئین آنژیوژنیک VEGFR-2 و VEGF با روش الایزا اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها : تمرین استقامتی موجب کاهش آماری معنی‌دار پروتئین VEGFR-2 در گروه تجربی (۱٫۵۲۴±۰٫۳۲۴ ng ml-1) در مقایسه با گروه کنترل (۲٫۶۸۶±۰٫۸۱۵ ng ml-1) گردید (p<0.05). درحالی که در میزان پروتئین VEGF گروه تجربی (۷۳۴٫۶۳۳±۱۱۰٫۱۳۱ ng ml-1) در مقایسه با گروه کنترل (۷۵۶٫۳۱۷۷۲٫۳۲۷۲٫۳۲ ng ml-1) اختلاف آماری معنی‌داری مشاهده نشد. حجم توده در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش آماری معنی‌داری نشان داد (p<0.05).

نتیجه‌گیری : تمرین استقامتی منظم، اثر آنتی‌آنژیوژنیک بر بافت توده سرطان پستان موش‌های آزمایشگاهی دارد.
واژه‌های کلیدی: سرطان پستان، تمرین استقامتی، آنژیوژنز، VEGFR-2، VEGF، موش آزمایشگاهیزمینه و هدف : آنژیوژنز و بیان عوامل آنژیوژنیک تومور با افزایش خطر متاستاز و کاهش نتایج درمان همراه است. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرین استقامتی بر عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و گیرنده عامل رشد اندوتلیال عروقی-۲ (VEGFR-2) بافت توده سرطان پستان موش‌های کوچک آزمایشگاهی ماده انجام شد.

روش بررسی : در این مطالعه تجربی ۲۰ سر موش کوچک آزمایشگاهی ماده نژاد BALB/c پس از القای سرطان پستان به‌طور تصادفی در دو گروه ۱۰ تایی کنترل و تجربی قرار گرفتند. سرطان پستان با تزریق سلول MC4-L2 ایجاد گردید. گروه تجربی به مدت ۶ هفته و ۵ روز در هفته تمرینات استقامتی را با افزایش تدریجی شدت ۱۲ متر به ۲۰ متر در دقیقه و مدت زمان ۲۵ دقیقه تا ۵۵ دقیقه انجام دادند. حجم توده به صورت هفتگی با کولیس دیجیتالی اندازه‌گیری شد. برای ارزیابی اثر تمرین استقامتی بر فنوتیپ متابولیکی و آنژیوژنز تومور بیان دو پروتئین آنژیوژنیک VEGFR-2 و VEGF با روش الایزا اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها : تمرین استقامتی موجب کاهش آماری معنی‌دار پروتئین VEGFR-2 در گروه تجربی (۱٫۵۲۴±۰٫۳۲۴ ng ml-1) در مقایسه با گروه کنترل (۲٫۶۸۶±۰٫۸۱۵ ng ml-1) گردید (p<0.05). درحالی که در میزان پروتئین VEGF گروه تجربی (۷۳۴٫۶۳۳±۱۱۰٫۱۳۱ ng ml-1) در مقایسه با گروه کنترل (۷۵۶٫۳۱۷۷۲٫۳۲۷۲٫۳۲ ng ml-1) اختلاف آماری معنی‌داری مشاهده نشد. حجم توده در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش آماری معنی‌داری نشان داد (p<0.05).

نتیجه‌گیری : تمرین استقامتی منظم، اثر آنتی‌آنژیوژنیک بر بافت توده سرطان پستان موش‌های آزمایشگاهی دارد.
واژه‌های کلیدی: سرطان پستان، تمرین استقامتی، آنژیوژنز، VEGFR-2، VEGF، موش آزمایشگاهی
متن کامل رایگان