اثر تمرينات استقامتی بر سطوح سايتوکاين های اينترلوکين ۶ و فاکتور رشد اپی تليال عروق بافتی موش های مبتلا به سرطان پستان

صادق امانی شلمزاری، حميد آقا علی ن‍ژاد، شعبان علی زاده، عبدالرضا کاظمی، محمد امين ساعی، ندا مينايی ، فاطمه شکرالهی

زمينه و هدف: تمرينات ورزش پتانسيلی در جهت پيشگيری از سرطان پستان دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات پيشگيری و کمک درمانی تمرينات ورزشی بر سايتوکاين های درگير در رگ زايی تومور سرطان پستان وابسته به گيرنده استروژن می باشد.

روش بررسی: در اين مطالعه مداخله ای ۵۰ سر موش بالب سی ماده به طور تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند. پس از آشناسازی با محيط دو گروه از موش ها به مدت ۸ هفته تمرين استقامتی تداومی را انجام دادند و سپس سلول های سرطانی وابسته به استروژن (MC4-L2) به همه موش ها تزريق گرديد. پس از آن يک گروه از موش های تمرين کرده و يک گروه از موش های تمرين نکرده به مدت ۶ هفته، ۵ روز در هفته تمرينات استقامتی را انجام دادند. حجم تومور به صورت هفتگی با کوليس ديجيتالی اندازه گيری شد. در پايان موش ها قربانی شدند و بافت تومور برداشته و سطوح سايتوکاين های اينترلوکين ۶ (IL-6) و فاکتور رشد اپی تليال عروق (VEGF) با روش الايزا اندازه گيری شد.

 يافته ها: بين گروه ها در ميزان مقادير IL-6 و VEGF و ميزان رشد تومور تفاوت معناداری وجود داشت (۰۰۱/۰P<). ميانگين سطح سايتوکاين های IL-6، VEGF و ميزان رشد تومور در گروه هايی که پس از سرطانی شدن تمرين استقامتی انجام می دادند نسبت به دو گروهی که فعاليت نمی کردند کمتر بود (۰۵/۰>P).

نتيجه گيری: با توجه به افت مقادير IL-6 و VEGF در گروه هايی که قبل از سرطانی شدن و پس از سرطانی شدن تمرينات ورزشی را انجام دادند؛ می توان گفت که تمرينات ورزشی علاوه بر نقش پيشگيرانه بسيار موثر، دارای نقش درمانی در تومورهای وابسته به گيرنده استروژن نيز می باشند.

واژه‌های كليدي: سرطان پستان وابسته به گيرنده استروژن، تمرينات استقامتی، اينترلوکين -۶، فاکتور رشد اندوتليوم عروق