اثرات شدّت‌های مختلف دويدن بر غلظت‌های پلاسمايی گلوکز و انسولين در افراد چاق

مجيد قلی پور ^* ، آرزو تبريزی

زمينه و هدف: با توجّه به رابطه بين چاقی و ديابت نوع دو و نبود اطّلاعات در خصوص ارزيابی واکنش‌های گلوکز و انسولين افراد چاق به شدّت‌های مختلف فعّاليّت ورزشی، تحقيق حاضر با طرح مقطعی اثرات فعّاليّت ورزشی متناوب با شدّت‌های مختلف را روی غلظت‌های گلوکز و انسولين در دانشجويان کم تحرّک مرد از دانشگاه صنعتی شريف با دو رده چاقی مورد آزمون قرار می‌دهد.

مواد و روش‌ها: شش مرد چاق رده يک و پنچ مرد چاق رده دو با شدّت‌های فزاينده ۵۰%، ۶۰%، ۷۰% و ۸۰% حدّاکثر اکسيژن مصرفی به ترتيب به مدّت ۱۰، ۱۰، ۵ و ۲ دقيقه روی نوارگردان دويدند. نمونه‌های خون قبل و هنگام فعّاليّت ورزشی و در دقايق ۳۰، ۶۰ و ۱۲۰ در دوره بازيافت جمع آوری شد. آزمون‌های تجزيه تحليل واريانس دو عامله اندازه‌گيری‌های مکرر، تی مستقل و تی زوجی برای تعيين اختلافات درون‌گروهی و بين‌گروهی مورد استفاده قرار گرفتند. معنی‌داری آماری در سطح ۵% پذيرفته شد.

يافته‌ها: غلظت پلاسمايی گلوکز دو گروه نسبت به مقادير استراحتی، تا ۷۰% بدون تغيير و در ۸۰% افزايش يافت. ولی، تفاوت معنی‌داری در دوره بازيافت مشاهده نشد. غلطت پلاسمايی انسولين دو گروه تا قبل از ۶۰% کاهش و بعد از آن افزايش يافت و در ۸۰% با مقادير استراحتی اختلاف معنی-داری داشت؛ که فقط تا نيم ساعت بعد از قطع فعّاليّت ورزشی معنی‌دار ماند.

بحث و نتيجه‌گيری: با توجّه به اثرات يکسان دويدن با شدّت ۸۰% حدّاکثر اکسيژن مصرفی در افزايش غلظت‌های پلاسمايی گلوکز و انسولين در هر دو رده چاقی، انجام تحقيقی روی بيماران ديابتی نوع دوم می‌تواند به يافتن راه‌کاری مناسب برای پيشگيری و درمان مؤثّرتر کمک نمايد.

واژه‌هاي كليدي: گلوکز، انسولین، دویدن، چاقی،