مقايسه اثرات هورمون رشد روی تغييرات گرلين آسيل‌دار در دو رده چاقی به‌دنبال يک جلسه فعاليت ورزشی متناوب

مجيد قلی‌پور^* ، آرزو تبريزی

زمينه و هدف: غذای دريـافتی (اشتها) و انرژی مصرفی می‌توانند روی وزن بدن مؤثر باشند. گرلين آسيل‌دار (Acylated Ghrelin) اشتها را زياد می‌کند و ميزان پلاسمايی آن توسط هورمون رشد سرکوب می‌شود. تحقيق حاضر، اثرات فعاليت ورزشی متناوب با شدت‌های فزاينده روی گرلين آسيل‌دار، اشتها و هورمون رشد دانشجويان مرد با دو رده چاقی را مورد آزمون قرار می‌دهد.
روش بررسی: هر دو گروه يک (تعداد شش نفر، شاخص توده بدن ۲kg/m 92/0±۱۸/۳۱) و گروه دو (تعداد پنج نفر، شاخص توده بدن ۲kg/m 25/2±۹۴/۳۶) با شدت‌های فزاينده ۵۰، ۶۰، ۷۰ و ۸۰ درصد حداکثر اکسيژن مصرفی، به‌ترتيب برای مدت ۱۰، ۱۰، پنج، و دو دقيقه روی نوارگردان دويدند. نمونه‌های خون قبل از فعاليت ورزشی (به‌عنوان مقادير استراحتی)، بعد از هر حجم کاری (هنگام فعاليت ورزشی) و در دقايق ۳۰، ۶۰ و ۱۲۰ (هنگام دوره بازيافت) جمع‌آوری شدند.
يافته‌ها: غلظت‌های پلاسمايی گرلين آسيل‌دار و ميزان گرسنگی در دو گروه کاهش يافت و در پايان آزمون، به‌طور معنی‌داری نسبت به مقادير استراحتی کم‌تر بود (به‌ترتيب: ۰۰۸/۰P= و ۰۰۲/۰P=) ولی اختلاف معنی‌داری بين گروه‌ها نبود. غلطت پلاسمايی هورمون رشد در دو گروه افزايش يافت و در پايان آزمون، به‌طور معنی‌داری نسبت به مقادير استراحتی بيش‌تر بود (گروه يک ۰۱۲/۰P= و گروه دو ۰۰۵/۰P=) و اختلاف معنی‌داری بين گروه‌ها نبود. به‌علاوه، تفاوت معنی‌داری بين مقادير سطح زيرمنحنی تمام متغيرها در هر دو گروه وجود نداشت.
نتيجه‌گيری: اين يافته‌ها اشاره دارد که افراد در دو رده چاقی، واکنش‌های يکسانی به شدت‌های مختلف دويدن دارند که می‌تواند برای طراحی يک برنامه تمرينی کاهش وزن مؤثرتر، مورد توجه قرار گيرد.

فایل مقاله