Angiogenesis در سلامت و بیماری: نقش VEGF

انسیه صالحی, فاطمه السادات امجدی, مجید خزاعی

مقدمه: آنژیوژنز به تشکیل عروق خونی جدید از عروق موجود اطلاق می‌شود. این پدیده در شرایط پاتوفیزیولوژیکی مثل رتینوپاتی و نفروپاتی دیابتی، آترواسکلروز، اندومتریوز، هیپرتانسیون و رشد تومور دیده می‌شود. در حالی که آنژیوژنز در شرایط فیزیولوژیک در ترمیم زخم، تخمک‌گذاری و سیکل‌‌های قاعدگی روی می‌دهد. فرایند آنژیوژنز به تعادل بین فاکتور‌های تحریک‌کننده و مهارکننده‌ی آنژیوژنز بستگی دارد. فاکتور کلیدی مؤثر در تکثیر و مهاجرت سلول‌‌های اندوتلیال که اساس تشکیل هر رگ جدیدی است فاکتور رشد اندوتلیوم عروقی (Vascular Endothelial Growth Factor یا VEGF) است. استراتژی آنژیوژنز درمانی شامل مهار آنژیوژنز غیرطبیعی در مواردی هم‌چون دیابت و تومور و تحریک آنژیوژنز در بیماری‌های ایسکمیک قلبی یا بیماری‌‌های عروق محیطی یک روش جدید درمانی محسوب می‌گردد. در این مقاله‌ی مروری ابتدا به آنژیوژنز در شرایط فیزیولوژیک و عوامل مؤثر بر آن به خصوص VEGF و سپس نقش آن در برخی بیماری‌ها پرداخته شده است.