داريوش شيخ الاسلامی وطنی* ، شلير مرادی
مجله علمی و پژوهشی فیزیولوژی ورزشی
پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثير حاد شيوه ارائه فعاليت مقاومتی بر هورمون های ويسفاتين، انسولين و شاخص مقاومت به انسولين در مردان دارای اضافه وزن انجام گرفت. ۱۵ مرد جوان (ميانگين سن ۲/۱±۳/۲۱ سال وBMI 8/1±۹/۲۷kg/m2) به صورت هدفمند انتخاب شدند و دو جلسه فعاليت مقاومتی را تکميل کردند. آزمودنیها فعاليت مقاومتی را با دو نوع ارائه گوناگون پروتکل الف (از عضلات بزرگ به کوچک شامل: پرس سينه، پرس پا، سيم کش زير بغل، سرشانه هالتر، جلو بازو، پشت بازو) و پروتکل ب (از عضلات کوچک به بزرگ: عکس ترتيب حرکات پروتکل الف) با شدت ۸۵% يک تکرار بيشينه انجام دادند. برای اين منظور در جلسه اول و به صورت تصادفی هفت نفر از آزمودنی ها پروتکل الف (از عضلات بزرگ به کوچک) و مابقی (هشت نفر) پروتکل ب (از عضلات کوچک به بزرگ) را انجام دادند. استراحت برای هر نوبت يک دقيقه و برای هر حرکت دو دقيقه در نظر گرفته شد. يک هفته بعد، جلسه دوم فعاليت مقاومتی همانند جلسه اول اجرا شد؛ با اين تفاوت که فعاليت مقاومتی برای آزمودنی های الف و ب جا به جا شد. در هر يک از پروتکل ها، خون گيری قبل از فعاليت، بلافاصله و ۳۰ دقيقه بعد از فعاليت انجام گرفت. نتايج با استفاده از آزمون آناليز واريانس با اندازه گيری مکرر حاکی از آن بود که غلظت ويسفاتين سرم در هر دو پروتکل الف (P<0.05) و ب (P<0.05) بلافاصله بعد از فعاليت نسبت به قبل از آن افزايش يافت. در موردانسولين و مقاومت به انسولين نيز، در هر دو پروتکل مقاومتی الف و ب، بلافاصله پس از فعاليت (P<0.05) و ۳۰ دقيقه پس از فعاليت (P<0.05) نسبت به قبل از آن افزايش معناداری ديده شد. در کل، يافته های حاضر نشان داد که ترتيب بزرگی يا کوچکی عضلات به کار گرفته شده در ابتدای فعاليت، تاثيری بر ترشح هورمون ويسفاتين و ديگر فاکتورهای نامبرده ندارد.
واژههای کلیدی: فعاليت مقاومتی حاد، شيوه ارائه حرکات، ويسفاتين، مقاومت به انسولين.،