مقایسه تأثیر چهار هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر فاکتورهای انعقادی و فیبرینولتیکی در مردان سالمند غیرفعال

حسن عموزاد مهدیرجی ؛ مجتبی میرسعیدی؛ ساجده فدائی ریحان آبادی

مقدمه
تغییرات و عدم تعادل در سیستم هموستاز یکی از علل اصلی حملات قلبی است. اطلاعات متناقضی درباره تأثیر انواع تمرین ورزشی بر این عوامل وجود دارد. از این­رو هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر ۴ هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر فاکتورهای انعقادی و فیبرینولتیکی در مردان سالمند غیر فعال می­باشد.
روش­ کار
این مطالعه توصیفی به صورت نیمه تجربی و با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون است که از خرداد ماه ۱۳۹۰ تا تیرماه ۱۳۹۰ در شهر ساری انجام شد. ۳۰ نفر از افراد سالمند (سن ۶۶/۲±۷۳/۶۳ سال) به طور تصادفی به ۳ گروه تقسیم شدند: گروه هوازی (تعداد=۱۰ نفر)، مقاومتی (تعداد=۱۰ نفر) و کنترل (تعداد=۱۰ نفر). گروه هوازی و مقاومتی به ترتیب در یک برنامه تمرین هوازی و مقاومتی (۳ روز در هفته، برای ۴ هفته) شرکت کردند. وزن بدن، شاخص توده بدن و سطوح عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT وتعداد پلاکت­ها و همچنین عامل فیبرینولیتیکD-dimer  اندازه­گیری گردید. محاسبه  و تجزیه و تحلیل اطلاعات با نرم افزار SPSS و آزمون های تی، کولموگروف، اسمیرنوف، آنوا و LSD انجام شد.
نتایج
۴ هفته تمرین هوازی در افراد سالمند به­طور معناداری سطوح عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT وتعداد پلاکت­ها را کاهش داد، از طرفی موجب افزایش عامل فیبرینولیتیک D-dimer شد. همچنین متعاقب ۴ هفته تمرین مقاومتی نیز عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT و تعداد پلاکت­ها کاهش یافت ولیکن عامل فیبرینولیتیکD-dimer   افزایش نشان داد. همچنین تأثیر تمرین مقاومتی بر عوامل انعقادی PT، PTT ، تعداد پلاکت­ها و عامل فیبرینولیتیک D-dimer بیشتر از تمرین هوازی بود، اما تأثیر تمرین هوازی بر فاکتور انعقادی فیبرینوژن بیشتر از تمرین مقاومتی بود.
نتیجه­ گیری
پژوهش حاضر حاکی از آن است که پرداختن به فعالیت­های هوازی و مقاومتی برای مقابله با عوارض تهدید­کننده سیستم هموستاز و فرآیند پیری بسیار مفید باشد.

کلید واژگان: پلاکت؛ تمرین مقاومتی؛ تمرین هوازی؛ فیبرینوژن