تأثیر تمرین هوازی با دو شدت متفاوت بر برخی از عوامل آنژیوژنزی در بافت کلیه موش های صحرایی دیابتی

رزیتا فتحی ۱؛ فرزاد فعلی۲؛ پژمان معتمدی۳؛ حمید رجبی۴؛ Aliakbar Mahmoodi5
۱دانشیار فیزیولوژی ورزشی، شاخه بیوشیمی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، مازندران، ایران.
۲دانشکده تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی , کرج, ایران
۳عضو هیئت علمی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی
۴دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه خوارزمی تهران.
۵دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران

پژوهش‌نامة فیزیولوژی ورزشی کاربردی

چکیده
سابقه و هدف: در مبتلایان به دیابت به ویژه دیابتی‌هایی که به فعالیت ورزشی می‌پردازند، عوامل بازدارنده آنژیوژنز کنترل شده و عوامل پیش برنده آنژیوژنز تقویت می‌شود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثرات تمرینات استقامتی با شدت متوسط و بالا بر برخی فاکتورهای محرک آنژیوژنز در بافت کلیه رت‌های نر دیابتی می‌باشد.
مواد و روش‌ها: ۶۰ سر موش صحرایی نر به ۶ گروه (۱۰ سر در هر گروه): کم تحرک کنترل (SC)، دیابتی کم تحرک (SD)، دیابتی تمرین با شدت متوسط (DMT)، تمرین با شدت متوسط سالم (MT)، دیابتی تمرین با شدت بالا (DHT) و تمرین با شدت بالا سالم ((HT تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل ۸ هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا، ۵ جلسه در هفته و ۶۰ دقیقه در هر جلسه بود. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، موش ها بیهوش شدند و خون‌گیری و برداشت بافت کلیه برای سنجش گلوکز، VEGF وVEGFR1 انجام شد.
یافته‌ها: هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا باعث کاهش معنی‌دار گلوکز خون موش‌های دیابتی شد، اما این کاهش در گروه DMT بیشتر بود. همچنین هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا در هر دو گروه دیابتی باعث افزایش معنی‌دار VEGF (به ترتیب ۰۰۲/۰ = P و ۰۰۰/۰ =P) نسبت به SD شد ولی در خصوص VEGFR1 فقط بین DHT نسبت به گروه SD تفاوت مشاهده شد (۰۰۷/۰ =P).
نتیجه‌گیری: در مقایسه با تمرینات هوازی با شدت بالا، تمرینات هوازی با شدت متوسط موجب کاهش بیشتر سطوح گلوکز و افزایش VEGF می شوند.
کلیدواژه‌ها
آنژیوژنز؛ VEGF؛ VEGFR1؛ تمرین هوازی؛ شدت تمرین

متن کامل