تأثير دو نوع برنامه هوازی و بی‌هوازی بر تغييرات سطوح کمرين در موش‌های ماده نژاد اسپراگوداولی

حامد علی زاده پهلوانی، فرهاد دريانوش، محمد شرافتی مقدم ، مهدی محمدی

مقدمه: کمرين آديپوکين جديدی می‌باشد که برای تمايز و بلوغ سلول‌های چربی به سيگناليک‌های اتوکراين و پاراکراين وابسته بوده و جذب گلوکز در سلول‌های چربی را تنظيم و تجزيه و تحليل چربی را تحريک می‌کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثير دو نوع برنامه هوازی و بی‌هوازی بر تغييرات سطوح کمرين در موش‌های ماده نژاد اسپيراگوداولی است. روش بررسی: در اين پژوهش ۵۵ سر موش به روش تصادفی به دو گروه تجربی (هوازی و بی‌هوازی) و گروه پيش آزمون تقسيم شدند. آزمودنی‌های گروه آزمايش مطابق برنامه تمرينی به مدت هشت هفته به فعاليت هوازی و بی‌هوازی پرداختند. برای بررسی تأثير فعاليت ورزشی بر سطوح کمرين از آزمون t وابسته و جهت تعيين تفاوت معنی‌داری بين تغييرات سطوح کمرين در گروه‌های‌ تمرينی از آزمون t مستقل استفاده شد. نتايج: به دنبال هشت هفته تمرينات هوازی، تفاوت معنی‌داری (p=0.001) در سطوح کمرين مشاهده شد اما تفاوت معنی‌داری در گروه بی‌هوازی (p=0.11) مشاهده نشد. افزون بر اين مشخص گرديد تفاوت معنی‌داری بين ميزان سطوح پلاسمايی کمرين در گروه‌های تمرين هوازی و بی‌هوازی وجود دارد(p=0.0001). نتيجه‌گيری: سطوح کمرين تحت تأثير فعاليت‎‌هايی قرار می‌گيرد که از نوع استقامتی است و شايد در اين زمينه بتوان گفت با توجه به يکسان بودن دوره زمانی هر دو نوع تمرين (۸ هفته)، مدت زمان هر جلسه تمرينی (در تمرينات هوازی از ۱۵ دقيقه آغاز و تا ۶۰ دقيقه ادامه داشت) عامل مهمی برای ايجاد تغيير در ميزان توليد اين هورمون باشد.
واژه‌های كليدي: آديپوکين، فعاليت هوازی، فعاليت بی‌هوازی، کمرين،

متن کامل مقاله رایگان