پاسخ عوامل فیبرینولیتیک به انقباض های درون گرای هم تنش و هم جنبش در مردان سالم

وریا طهماسبی ؛ ۲ سجاد احمدی زاد؛ ۲ فریبرز هوانلو؛ ۳ علی اشرف جمشیدی
۱استادیار دانشگاه رازی کرمانشاه دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی
۲دانشیار دانشگاه شهید بهشتی
۳استادیار دانشگاه علوم پزشکی ایران، دانشکده توانبخشی

مجله فیزیولوژی ورزشی

مطالعه حاضر جهت بررسی پاسخ شاخص‌های فیبرینولیتیک به انواع مختلف انقباض‌های درون‌گرای هم‌تنش و هم-جنبش پس از فعالیت و دوره ریکاوری یک ساعته طراحی شد. ده مرد سالم (۷/۱±۹/۲۶ سال) دو جلسه فعالیت مقاومتی هم‌تنش و هم‌جنبش به فاصله یک هفته با شدت حدود ۴۰% حداکثر گشتاور ارادی ایزومتریک (̊۷۰MVIT) را بر روی عضلات چهار سر هر دو پا با استفاده از دستگاه بایودکس انجام دادند. نمونه‌های خون سیاهرگی (ml6) در قبل، بلافاصله بعد و انتهای یک ساعت ریکاوری گرفته شدند و برای اندازه‌گیری فعال کننده‌ی پلاسمینوژن بافتی (PA-t)، مهار کننده فعال‌کننده‌ پلاسمینوژن-I(PAI-1)، D-dimer و غلظت لاکتات مورد استفاده قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس مکرر (۲جلسه ×۳ زمان) تجزیه و تحلیل شدند. هر دو جلسه فعالیت بدون در نظر گرفتن نوع انقباض با افزایش معنادار PA-t، و لاکتات همراه بود (P<0.05). همچنین در پاسخ به دو نوع فعالیت، انقباض عضلانی درون‌گرای هم تنش موجب شد هم PA-t، و هم لاکتات در مقایسه با انقباض هم جنبش افزایش بیشتری داشته باشند (P<0.05). PAI-1 بدون در نظر گرفتن نوع انقباض پس از فعالیت تغییر معناداری نشان نداد (P>0.05) ، اما در دوره ریکاوری کاهش معناداری مشاهده شد (P<0.05)، و در کل نیز مقایسه دو نوع فعالیت تغییرات متفاوتی در پاسخ PAI-1 نشان نداند (P>0.05). در کل می توان گفت که نوع انقباض عضلانی (هم‌تنش یا هم‌جنبش) عامل موثری در پاسخ t-PA و لاکتات خون می‌باشد، در حالیکه پاسخ‌های PAI-1 و D-dimer به نوع انقباض عضلانی بستگی ندارند.
کلیدواژگان
فعال کننده‌ی پلاسمینوژن بافتی (PA-t)؛ مهار کننده فعال‌کننده‌ پلاسمینوژن-I(PAI-1)؛ D-dimer؛ فعالیت مقاومتی؛ ترومبوز

متن کامل مقاله رایگان