مقایسۀ تأثیر هشت هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر عوامل آنژیوژنیکی( VEGF ) و آنژیوستاتیکی ( ES ) در زنان غیرفعال

جواد طلوعی آذر۱؛ علی اصغر رواسی ۲؛ رحمن سوری۳؛ علی اکبرنژاد۳
۱استادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران
۲استاد فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
۳دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکدة تربیت بدنی و علوم وررزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

علوم زیستی ورزشی

چکیده
آنژیوژنز فرایندی حیاتی در رشد و توسعۀ بافتی به‌ویژه بافت عضلانی محسوب می‌شود که تحت تأثیر انقباض عضلانی قرار می‌گیرد. مدالیته‌های تمرینی مختلف می‌توانند بر تعادل عوامل آنژیوژنیکی و آنژیوستاتیکی تأثیر داشته باشند. ازاین‌رو هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر ۸ هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و اندوستانین (ES) در زنان غیرفعال بود. ۳۰ زن غیرفعال به‌طور تصادفی در سه گروه تمرین هوازی، مقاومتی و کنترل قرار گرفتند. تمرین مقاومتی به مدت ۸ هفته، سه جلسه در هفته و با ۳ ست ۱۰ تکراری با شدت ۶۰ تا ۷۰ درصد ۱RM برای نه حرکت، تمرین هوازی به مدت ۸ هفته، ۳ جلسه در هفته و هر جلسه به مدت ۳۰ دقیقه با شدت ۶۵ تا ۷۰ درصد ضربان قلب بیشینه انجام گرفت. ۴۸ ساعت قبل و بعد از آخرین جلسۀ تمرینی در شرایط ناشتا، خون‌گیری از گروه‌های پژوهش انجام شد. مقادیر VEGF و ES با استفاده از کیت به روش ELISA اندازه‌گیری شد. داده‌های پژوهش با استفاده از آزمون آماری t همبسته و ANOVA در سطح معناداری (۰۵/۰>P) تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج درون‌گروهی پژوهش حاضر نشان داد برنامۀ تمرین هوازی و مقاومتی به‌طور معناداری مقادیر سرمی VEGF را افزایش و ES را کاهش داد. همچنین، نتایج آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی توکی نیز نشان داد بین تمرین هوازی و مقاومتی در مقادیر VEGF و ES تفاوت معناداری وجود ندارد (۰۵/۰<P). نتایج پژوهش حاضر نشان داد تمرین مقاومتی می‌تواند آثار مشابه تمرین استقامتی در کنترل و تعادل مثبت آنژیوژنزی داشته باشد.
کلیدواژه‌ها
آنژیوژنز؛ اندوستاتین؛ تمرین مقاومتی؛ تمرین هوازی؛ زنان غیرفعال؛ فاکتور رشد اندوتلیال عروقی

متن کامل