مقایسه تاثیر دو نوع پروتکل تمرینی (هوازی و مقاومتی) بر سطوح اینترلوکین-۱۰، پروتئین واکنشگر C و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو

نیکو خسروی *۱، فهیمه فتاحی۱، اعظم رمضان خانی۲
۱- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه الزهرا(س)، تهران، ایران
۲- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

مجله پزشکی شهر کرد

اهداف: التهاب مزمن در بدن می‌تواند محرکی برای مقاومت به انسولین و دیابت نوع دو باشد. پروتئین واکنشگر C (CRP) شاخصی از التهاب سیستمیک و اینترلوکین-۱۰ یکی از مهم‌ترین سایتوکاین‌های ضدالتهابی است. هدف تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر دو نوع پروتکل تمرینی (هوازی و مقاومتی) بر سطوح اینترلوکین-۱۰، CRP و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو بود.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون در سال ۱۳۹۴، ۲۴ زن مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه‌کننده به مراکز کنترل دیابت شهر تهران به‌روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شده و به‌طور تصادفی به سه گروه ۸نفری؛ تمرین هوازی، تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات در گروه هوازی با ۶۵-۵۰% حداکثر اکسیژن مصرفی و در گروه مقاومتی با شدت ۷۰-۶۰% یک تکرار بیشینه به‌مدت ۱۰ هفته انجام شد. قبل و بعد از تمرینات، شاخص‌های آنتروپومتریک و نمونه‌های خونی آزمودنی‌ها مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS 20 و توسط آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری تحلیل شدند.
یافته‌ها: پس از ۱۰ هفته، سطوح اینترلوکین-۱۰ در گروه‌های هوازی و مقاومتی افزایش معنی‌دار و سطوح انسولین، گلوکز ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین کاهش معنی‌دار یافت، ولی غلظت CRP و درصد چربی بدن تنها در گروه تمرین مقاومتی کاهش معنی‌دار داشت (۰۵/۰p<).
نتیجه‌گیری: هر دو نوع تمرین مقاومتی و هوازی موجب بهبود سطوح گلوکز ناشتا، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین و افزایش سطح اینترلوکین-۱۰ در زنان دیابتی نوع دو می‌شود. همچنین تمرین مقاومتی در این افراد میزان CRP را کاهش می‌دهد.

واژه‌های کلیدی: اینترلوکین-۱۰، پروتئین واکنشگر C، دیابت نوع دو، تمرین هوازی، تمرین مقاومتی

متن کامل مقاله رایگان