مقایسه اثر دو نوع تمرین تناوبی شدید بر بیان ژنهای کلاژن ۱، ۲ و SMAD/3 در بطن چپ موش های بزرگ آزمایشگاهی نر مبتلا به دیابت نوع ۲ القاء شده با استرپتوزوسین

مقایسه اثر دو نوع تمرین تناوبی شدید بر بیان ژنهای کلاژن ۱، ۲ و SMAD/3 در بطن چپ موش های بزرگ آزمایشگاهی نر مبتلا به دیابت نوع ۲ القاء شده با استرپتوزوسین

فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

مجله دانشور پزشکی

نویسندگان

سارا فرشتیان ۱ مقصود پیری ۱ حمید آقا علینژاد ۲ مریم دلفان ۳

۱ گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران

۲ گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

۳ گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه الزهرا (س)، تهران، ایران

چکیده
مقدمه و هدف: تمرین تناوبی با شدت متناسب به وسیله تنظیم بیان ژن در بیماران مبتلا به دیابت، کاردیومیوپاتی دیابتی را کاهش می‌دهد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر دو نوع تمرین تناوبی شدید بر بیان ژنهای کلاژن ۱، ۲ و SMAD/3 در بطن چپ موش های بزرگ آزمایشگاهی نر مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.
مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع تجربی است. بدین منظور ۲۸ سر موش­های بزرگ آزمایشگاهی نر دیابتی به چهار گروه ۷ تایی تقسیم شدند؛ تمرین تناوبی شدید نوع ۱ (HIIT1:1)، تمرین تناوبی شدید نوع ۲ (HIIT2:1)، کنترل دیابتی (DC)، کنترل سالم (NC) تقسیم شدند. القاء دیابت به همه گروه­ها به جز کنترل سالم توسط تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (STZ) پس از ۱۲ ساعت ناشتایی شبانه انجام شد. ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و ریکاوری بعد از آن آزمودنی­ها بی‌هوش شدند. سپس بطن چپ آنها استخراج شد. گلوکز پلاسما توسط روش گلوکز اکسیداز، مقادیر انسولین با روش الایزا و مقاومت به انسولین با روش HOMA-IR اندازه گیری شد. جهت تعیین بیان ژنهای کلاژن ۱، ۲ و SMAD/3 از روش PCRReal time- و مقایسه گروه ها توسط (one way anova) و آزمون تعقیبی Tukey برای تعیین اختلاف بین گروهی در سطح آلفای ۰۵/۰ استفاده شد.
نتایج: کلاژن ۱ در بین هر دو گروه تمرین تفاوت معناداری را نشان نداد (۱۱۲/۰p=). میانگین مقادیر هر دو گروه تمرین نسبت به گروه کنترل دیابتی به صورت معناداری در بیان کلاژن ۱ کمتر بود (۰۰۰۱/۰p=). میانگین مقادیر بیان ژن کلاژن ۲ در گروه تمرین HIIT2:1 نسبت به گروه HIIT1:1 (044/0P=) و کنترل دیابتی (۰۰۲/۰P=) به صورت معناداری کمتر بود. میانگین مقادیر بیان ژن SMAD/3 در گروه HIIT2:1 نسبت به HIIT1:1 (002/0P=)) و کنترل دیابتی (۰۲۰/۰P=) به صورت معناداری کمتر بود. میانگین مقادیر وزن و شاخص مقاومت به انسولین در گروه HIIT1:1 و گلوکز در گروه HIIT2:1 به صورت معناداری کمتر بود.
نتیجه‌گیری: بر اساس یافته های بدست آمده می توان چنین نتیجه گیری کرد ۴ هفته تمرین HIIT نوع ۲ با تأثیر بالاتر بر کاهش بیان ژنهای کلاژن ۲ و SMAD/3 در بطن چپ موش های بزرگ آزمایشگاهی دیابتی بد تنظیمی ژن را تعدیل کرده و احتمالاً می تواند کاردیومیوپاتی دیابتی را بهبود بخشد.

کلیدواژه‌ها

تمرین تناوبی شدید کلاژن SMAD/3 مقاومت به انسولین،فیزیولوژی ورزشی

متن کامل