مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر پپتید شبه گلوکاگن-۱ و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع ۲

مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر پپتید شبه گلوکاگن-۱ و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع ۲

فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

مجله دانشور پزشکی

نویسندگان

سعیده طبیبی راد حسین عابدنطنزی حجت الله نیک بخت فرشاد غزالیان ماندانا غلامی

گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

چکیده
هدف: هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر GLP-1 و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.
مواد و روش ها: ۳۰ زن دیابتی ۳۵-۵۰ ساله عضو انجمن دیابتی شهرستان ساوه به شرط رعایت شرایط ورود و خروج به تحقیق بطور داوطلب به عنوان نمونه در تحقیق حاضر شرکت کرده و بطور تصادفی به سه گروه کنترل (۱۰ نفر) و تمرین هوازی (۱۰ نفر) و تمرین مقاومتی (۱۰) تقسیم شدند. ۲۴ ساعت قبل از شروع پروتکل تمرین، ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی در پیش‌آزمون اندازه گیری شد. سپس گروه های تمرین هوازی و تمرین مقاومتی به مدت ۸ هفته، ۳ جلسه در هفته و هر جلسه ۴۵ تا ۶۰ دقیقه برنامه تمرینی مربوط به خود را انجام دادند. پس از گذشت ۸ هفته و ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین مجدداً ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح p<0.05 تحلیل شد.
نتایج: تحقیق حاضر نشان داد بین تأثیر دو روش تمرین بر مقاومت به انسولین تفاوت معنی داری وجود ندارد (P=0.922) اما بین تأثیر دو روش تمرین بر مقادیر GLP-1 تفاوت معنی داری وجود دارد (P=0.001).
نتیجه‌گیری: تمرینات هوازی و مقاومتی بتوانند با افزایش GLP-1 باعث کاهش اشتها و کنترل وزن در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع دو شود. همچنین به نظر می رسد تمرین هوازی نسبت به تمرین مقاومتی تأثیر بیشتری دارد.

کلیدواژه‌ها

تمرین هوازی تمرین مقاومتی زنان چاق دیابت نوع دو GLP-1، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل