مقايسه قدرت ايزومتريک عضلات ران در زنان ورزشکار دانشگاهی با سابقه ی پيچ خوردگی اينورشنی مچ پا با مچ پای سالم

مهديه پيرانی ، دکتر علی اصغر نورسته ، دکتر حميد محبی

مجله پزشکی کردستان

زمينه و هدف: پيچ خوردگی­های جانبی مچ پا از شايعترين آسيب ديدگی­ها در ورزش­های دانشگاهی، دبيرستانی و تفريحی به شمار می­رود. اگر قدرت عضلات ران  در زنان ورزشکار با سابقه پيچ خوردگی مچ پا به دليل آسيب ديدگی تحتانی تغيير پيدا کرده باشد، خطر تکرار آسيب ديدگی افزايش می­يابد. بنابراين، هدف از اين پژوهش مقايسه قدرت ايزومتريک عضلات ران در زنان ورزشکار دانشگاهی  با سابقه­ی پيچ خوردگی اينورشنی مچ پا می­باشد.

روش بررسی: در يک مطالعه نيمه تجربی ۲۰ آزمودنی با ميانگين سن  ۲ ± ۵/۲۲ سال،  وزن ۴۵/۱۰ ± ۲۴/۶۴ کيلوگرم،  قد ۲/۵ ± ۸۵/۱۶۳سانتيمتر، با سابقه حداقل ۲ بار پيچ خوردگی اينورشنی مچ پا در قبل از سه ماه گذشته در اين مطالعه شرکت داشتند. هرآزمودنی پرسشنامه دموگرافی را کامل کرد و سپس اندازه گيری­های پروتکل شروع شدند. پای سالم آزمودنی به عنوان کنترل مطرح شد. برای اندازه­گيری قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران در هر دو عضو از دينامومتر دستی (مدل نيکلاس ۰۱۱۶۰) استفاده شد. از آزمون t همبسته برای مقايسه قدرت عضلات ران  در پای آسيب ديده و سالم استفاده شد.

يافته ها: نتايج آزمون قدرت بيانگر اين است که ميانگين قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران در عضو آسيب ديده نسبت به عضو سالم کمتر بود. اما تفاوت معنی­داری در قدرت عضلات ران بين دوطرف مشاهده نشد. ورزشکاران با وجود دارا بودن سابقه پيچ خوردگی­­های اينورشنی مچ پا ، کاهش در قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران را نشان ندادند.

نتيجه گيری: بنابراين تجربه­های تمرينی می­تواند تا حدودی ضعف احتمالی قدرت عضلات ران در پای آسيب ديده را جبران کرده باشد

کليد واژه ها: پيچ خوردگی مچ پا، زنان ورزشکار، قدرت عضلات ابداکتور ران

متن کامل مقاله رایگان