رابطه شاخص توده بدنی سه ماهه سوم بارداری با نوع زايمان

سروش امين الشريعه نجفی۱، مهين نوملی۲، زهرا گودرزی۱، آزيتا مصلحتی۳ ، الهام مبشری*۴
۱- پزشک عمومی، دانشگاه علوم پزشکی گستان، گرگان، ايران.
۲- پرستار، معاونت تحقيقات و فناوری، دانشگاه علوم پزشکی گلستان، گرگان، ايران.
۳- گروه زنان و زايمان، دانشگاه علوم پزشکی گستان، گرگان، ايران.
۴- گروه زنان و زايمان، مرکز تحقيقات ناهنجاری‌های مادرزادی، دانشگاه علوم پزشکی گلستان، گرگان، ايران.

مجله دانشکده پزشکی تهران

زمينه و هدف: شاخص توده بدنی مادر به عنوان يک عامل موثر در تعيين نوع زايمان مطرح است، با افزايش اين شاخص، ريسک زايمان سزارين، به‌عنوان يک پيامد بارداری، افزايش می‌يابد. با توجه به شيوع بالای چاقی در زنان، اين مطالعه با هدف تعيين ارتباط شاخص توده بدنی مادران باردار در حين پذيرش با نوع زايمان صورت گرفت. روش بررسی: ۵۴۰ زن باردار در سه ماهه سوم (≥ ۳۷ هفته) طی يک مطالعه مقطعی از نوع تحليلی طی مدت يک‌سال از خرداد ۱۳۹۱ تا خرداد ۱۳۹۲ در بيمارستان صياد شيرازی شهر گرگان مورد بررسی قرار گرفتند. شاخص توده بدنی مادران در زمان پذيرش محاسبه و به گروه‌های لاغر و وزن نرمال (۲۵BMI<)، دارای اضافه وزن (۹/۲۹-۲۵BMI:) و چاق (۳۰BMI≥) تقسيم شد. در هر گروه نوع زايمان ارزيابی شد. زنان با سابقه‌ی زايمان سزارين، ابتلا به ديابت نوع ۱ و ۲، ديابت بارداری و هيپرتانسيون و بارداری دو قلويی از مطالعه حذف شدند. يافته‌ها: ميانگين سنی ۴/۵±۸/۲۵ سال و سن حاملگی ۶/۲±۲/۳۸ هفته بود. ۶/۵۰% از مادران تحت زايمان سزارين قرار گرفتند. بين شاخص توده بدنی با نوع زايمان ارتباط آماری معنادار شد (۰۰۰۱/۰P<). به ازای هر واحد افزايش اين شاخص، ريسک سزارين ۰۸/۱ برابر (۰۰۰۱/۰P<) افزايش يافت. ريسک سزارين در مادران چاق ۸/۲ برابر (۰۰۰۱/۰P<) بيشتر از مادران لاغر و دارای وزن نرمال بود. نتيجه‌گيری: شاخص توده بدنی حين پذيرش مادران باردار با نوع زايمان ارتباط دارد و افزايش آن با افزايش موارد زايمان سزارين همراه می‌باشد. بنابراين حفظ اين شاخص در حد طبيعی جهت کاهش پيامدهای بارداری به مادران باردار توصيه می‌شود.
واژه‌های کلیدی: شاخص توده بدنی، بارداری، سه ماهه سوم، زايمان، مطالعه مقطعی،

متن کامل مقاله