دکتر ارسلان دميرچی، دکتر جواد مهربانی ، خانم سيده فاطمه موسوی بقرآباد
مقدمه: مطالعه ی چاقی و رفتارهای سبک زندگی بهويژه فعاليت بدنی، از اهميت بسياری برخوردار است. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطهی بين چاقی و برخی عوامل آمارنگاری با سطح فعاليت بدنی در بزرگسالان شهر رشت بود. مواد و روشها: تعداد ۲۰۰ مرد (سن: ۶/۱۳±۲۷/۴۰ سال)، و ۲۰۰ زن (سن: ۳/۱۲±۴۱/۴۰ سال) در اين پژوهش شرکت کردند. معيارهای تنسنجی (قد، وزن، دور کمر و دور لگن)، نسبت دور کمر به لگن (WHR) و نمايهی تودهی بدن (BMI) با روشهای استاندارد و سطح فعاليت بدنی بهوسيلهی پرسشنامهی بينالمللی فعاليت بدنی (IPAQ) اندازهگيری شد. يافتهها: به ترتيب ۵/۱۳، ۴۳ و ۵/۴۳% افراد وضعيت اجتماعی/اقتصادی پايين، متوسط و بالا داشتند. کمترين درصد افراد (۵/۱%) کارگر و بيشترين تعداد (۵/۳۷%) شغل آزاد داشتند. به ترتيب ۵۲، ۵/۲۳ و ۷۵/۴۰% (مردان ۵۴، ۵/۱۴ و ۵/۲۵ و زنان ۵۰، ۵/۳۲ و ۵۶%) اضافه وزن، چاقی و چاقی ميان تنه داشتند (۰۵/۰>P). با افزايش سن، شيوع چاقی افزايش معنيداری نشان داد (۰۵/۰>P). طبقهی چاق کمترين ميزان فعاليت بدنی را داشتند. بهترتيب ۵/۵۹، ۵/۲۲ و ۵/۱۱% مردان و ۵/۶۶، ۱۴ و ۷% زنان پيادهروی، فعاليت با شدت متوسط و بالا را انجام ميدادند. ساير افراد هيچگونه فعاليت بدنی نداشتند. رابطهی معکوسی بين فعاليت بدنی با اضافه وزن، چاقی و چاقی شکمی در مردان و زنان مشاهده شد (۰۵/۰>P). نتيجهگيری: از دلايل احتمالی بالا بودن شيوع چاقی و اضافه وزن ميتوان به پايين بودن فعاليت بدنی اشاره نمود. بنابراين پيشنهاد ميشود سطح فعاليت بدنی مردان و زنان افزايش يابد.
واژههاي كليدي: سبک زندگي، چاقي، سطح فعاليت بدني