توصیف و ارتباط عملکرد قلبی تنفسی و ترکیب بدنی با استفاده از روش های نوین در مردان و زنان اصفهانی

ولی الله دبیدی روشن ۱؛ نفیسه نصراللهی بروجنی۲
۱دانشگاه مازندران
۲فیزیولوژی ورزشی،علوم ورزشی،دانشگاه مازندران،بابلسر،ایران

پژوهش‌نامة فیزیولوژی ورزشی کاربردی

چکیده
شاخص توده بدن و محیط کمر چربی زیرپوستی را از بافت چربی احشایی که میزان زیادی با اختلال در عملکرد قلبی تنفسی مرتبط است، متمایز نمی‌کند. هدف مطالعه حاضر، ارزیابی غیرتهاجمی آمادگی تنفسی (CRF) در مردان و زنان اصفهان و ارتباط احتمالی بین شاخص‌های جدید چاقی شکمی با CRF بود.
روش‌ها: در یک مقطعی روی افراد سالم ۲۵ تا ۶۵ سال اصفهان، مجموعا ۲۴۸ آزمودنی شامل زنان و مردان با میانگین سنی زنان ۳۹/۱۱ ±۵۰/ ۳۷ و مردان ۹۰/۱۲ ± ۹۹/۴۱ به صورت داوطلب در پژوهش شرکت کردند. اطلاعات چاقی شکمی شامل شاخص شکل بدن (ABSI)، شاخص چاقی بدن (BAI)، نسبت کمر به لگن (WHR)، عملکرد قلبی تنفسی (حداکثر اکسیژن مصرفی به‌دست‌آمده از پروتکل‌های گام شمار و راکپورت و بروس) و فیزیولوژیک (فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و ضربان قلب) جمع‌آوری شدند و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: میانگین تعداد گامهای روزانه در زنان و مردان به ترتیب ۶۱۷۲ و ۶۳۴۱ که در هر دو گروه پایین‌تر از مقادیر طبیعی بوده است. در مقابل، شاخص‌های چاقی احشایی در دامنه بالایی مقادیر طبیعی در افراد با همان سن بود. بعلاوه، مقادیر Vo2max گام شمار به ترتیب ۵۰/۱۰ ± ۵۸/۳۰ و ۹۱/۸ ± ۵۹/۵۱ و Vo2max راکپورت۰۶/۱۴ ± ۰۴/۳۸و ۵۱/۱۳ ±۱۳/۴۳ و Vo2max بروس
۰۳/ ۴± ۴۵/ ۳۲و ۵۱/ ۵± ۲۶/۴۴ به دست آمد که تقریباً در تمام شاخص‌های ترکیب بدنی به‌استثنای ABSI به‌طور منفی با VO2max برآورد شده به‌وسیله پروتکل‌های گام شمار و راکپورت مرتبط بود.
نتیجه‌گیری: داده‌های ما ضرورت گسترش مداخله‌هایی برای بهبود آمادگی جسمانی و پیشگیری از افزایش چاقی را مورد تأکید قرار می‌دهد. پژوهش طولی برای تائید ارتباط بالقوه علی بین این تغییرها موردنیاز خواهد بود.
کلیدواژه‌ها
واژه‌های کلیدی: چاقی احشایی؛ گام شمار؛ VO2max؛ شاخص شکل بدن؛ آمادگی قلبی تنفسی

متن کامل