تاثیر ناشتایی و دریافت غذا برسطوح پلاسمایی گرلین زنان دارای اضافه وزن پس از ۸ هفته تمرین هوازی

شریفه زایدلی۱ ؛ رزیتا فتحی۲ ؛ پروین فرزانگی۳
۱کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری، مازندران، ایران
۲دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه مازندران، مازندران، ایران
۳دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری، مازندران، ایران

پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی

سابقه و هدف: هدف از این پژوهش بررسی تاثیر ۸ هفته تمرین هوازی بر سطوح پلاسمایی گرلین زنان دارای اضافه وزن در دو وضعیت ناشتایی و ۴ ساعت پس از دریافت غذا بود.
مواد و روش­ها: در این تحقیق نیمه تجربی ۲۴ زن دارای اضافه وزن دانشگاه مازندران ( وزن ۳۵/۱۰±۴/۷۷ کیلوگرم، شاخص توده بدن[۱]۴/۰±۳/۳۰ کیلوگرم بر متر مربع، نسبت دور کمر به دور لگن ۰۴۵/۰±۸۵/۰و درصد چربی ۳۵/۳±۹/۳۳) به طور تصادفی به ۲ گروه کنترل (۱۲نفر) و تجربی (۱۲ نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی در برنامه پیاده روی به مدت ۸ هفته و ۵ جلسه در هر هفته شرکت کردند. شدت تمرین  ۶۵% ضربان قلب ذخیره به مدت ۱۶ دقیقه  در اولین هفته و در انتهای هفته هشتم با شدت ۷۰-۸۰ % ضربان قلب ذخیره به مدت ۶۰ دقیقه انجام شد. پیش و پس از ۸ هفته تمرین هوازی غلظت­ گرلین پلاسمایی، نیم رخ لیپیدی در وضعیت ناشتا و پس از ۴ ساعت دریافت غذا اندازه­گیری شد.
یافته ­ها: سطوح پلاسمایی گرلین ناشتا پس از ۸ هفته تمرین هوازی در مقایسه با قبل برنامه تمرین اندکی افزایش یافت که این تغییر معنادار نبود ( ۸۶/۰(p=. در حالی که سطوح گرلین ۴ ساعت بعد از دریافت غذا پس از ۸ هفته تمرین هوازی در مقایسه با قبل از برنامه تمرینی افزایش معناداری  (۰۰۰۱ /۰ (p=داشت. وزن، نسبت دور کمر به باسن و درصد چربی آزمودنی ها در گروه تمرین کرده در مقایسه با قبل تمرین کاهش معناداری داشت (۰۰۰۱/۰  p=)،.
نتیجه ­گیری: نتایج ما بیان می کند تغییرات گرلین در حالت ناشتا مستقل از تغییرات وزن می باشد.

کلیدواژگان
گرلین؛ ناشتایی؛ دریافت غذا؛ تمرین هوازی

متن کامل مقاله رایگان