تاثیر دو نوع تمرین تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط بر شاخص های فعالیت الکتریکی قلب مردان غیرفعال

تاثیر دو نوع تمرین تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط بر شاخص های فعالیت الکتریکی قلب مردان غیرفعال

-نمایه شده در فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران-

“مجله علوم کاربردی ورزش و تندرستی”

نویسندگان

لطفعلی بلبلی ۱ محمد ستاری ۲ ویدا حکیمی ۳

۱ دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران

۲ کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران

۳ دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران

چکیده
هدف: تمرینات ورزشی تناوبی شدید در مقایسه با تمرینات سنتی تداومی، شدت­ بالاتری دارند که انتظار می روذ با پاسخ­های قلبی-تنفسی متفاوتی همراه باشند. بنابراین در این تحقیق تاثیر ۸ هفته تمرینتناوبی با شدت بالا (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر فعالیت اکتریکی قلب مردان غیرفعال مقایسه شد. روش‌شناسی: بدین منظور،۱۶ دانشجوی پسر غیرفعال داوطلب، به صورت تصادفیبه دو گروه تمرین تناوبی (۴ تناوب ۴ دقیقه­ای با شدت ۷۵-۸۰ درصد ضربان قلب ذخیره و وهله­ های ۳ دقیقه ­ای استراحت فعال) و گروه تمرین تداومی (۳۰ دقیقه دویدن با شدت ۶۰- ۴۵ درصد ضربان قلب ذخیره ) تقسیم شدند. قبل و بعد از ۸ هفته تمرین، نوار قلب در شرایط یکسان اندازه گیری شد. داده ­ها با استفاده از آزمون های تی مستقل و تی وابسته تحلیل شدند. نتایج: دو نوع تمرینHIIT و MICT باعث افزایش معنی‌دار فاصله P-R، مدت زمان موج T، مدت زمان کمپلکس QRS، فاصله QT، فاصله R_R شدند(۰/۰۵>P). ولی میانگین طول قطعهST و QTc در هر دو گروه تمرینی تفاوت معنی­ داری نداشت. اما مدت زمان موج P فقط در گروهMICT افزایش معنی­ داری داشت. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که تمرینات HIIT و MICT منجر به سازگاری‌های مشابهی در فعالیت الکتریکی قلب می ­شوند.

کلیدواژه‌ها

تمربن غیرفعال فعالیت الکتریکی قلب مرد

متن کامل