تاثیر تمرین تناوبی شدید و استقامتی تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن VEFG در دو بافت چربی احشایی و زیر جلدی موش‌های نر ویستار

سارا غفاری حومدینی، دکتر محمدرضا اسد، دکتر بهزاد بازگیر، دکتر مصطفی رحیمی *

مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران

مقدمه: تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر دو شیوه­ی تمرینی تناوبی شدید (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر بیان ژن عامل رشد مشتق از اندوتلیال (VEGF) در بافت چربی زیر پوستی و احشایی در رت‌های نر نژاد ویستار انجام گرفت. مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی تجربی، نمونه‌ی آماری تعداد ۲۴ سر رت ویستار (۲۰±۲۵۰ گرم) بودند که در چهار گروه شاهد پایه، شاهد ۸ هفته، فعالیت تداومی با شدت متوسط (MICT) و فعالیت ورزشی تناوبی شدید (HIIT) تقسیم شدند. برنامه­های تمرینی به مدت ۸ هفته و ۵ جلسه در هفته دویدن بر روی تردمیل انجام شد. تمرین MICT با شدت معادل ۵۰ تا ۷۵ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و به مدت ۱۵ تا ۶۰ دقیقه دویدن به تدریج افزایش یافت. تمرین HIIT با شدت معادل ۷۰ تا ۱۰۰ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و در ۴ تا ۸ تناوب یک دقیقه‌ای فعالیت شدید و ۳ تا ۷ تناوب یک دقیقه‌ای فعالیت آهسته با  شدت معادل ۵۰ تا ۷۰ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی اجرا شد. بافت برداری ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام شد و میزان بیان ژن به روش Real-time RT-PCR کمی اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: نتایج تحقیق حاکی از افزایش معنی‌دار بیان ژن VEGF در بافت چربی زیر پوستی پس از تمرین تداومی با شدت متوسط و تناوبی شدید بود (۰۵/۰≥P)، در حالی که تفاوت معنی‌دار در بیان این ژن در بافت چربی احشایی پس از دو مداخله‌ی تمرینی دیده نشد (۰۵/۰≤P). نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش حاضر به نظر می­رسد میزان اثرگذاری فعالیت ورزشی تداومی با شدت متوسط و به ویژه تناوبی شدید بر آنژیوژنز بافت چربی زیر پوستی بیشتر از بافت چربی احشایی است.
واژه‌های کلیدی: تمرین تناوبی شدید، تمرین تداومی استقامتی، بافت چربی، آنژیوژنز، عامل رشد اندوتلیال عروقی

متن کامل مقاله رایگان