تاثير ۸ هفته فعاليّت بدنی منتخب بر تعادل ايستا و توان هوازی بيماران زن ديابتی نوع ۲

مريم فخاری * ، ليلی مهديه

علوم پزشکی سبوار

زمينه و هدف : ديابت، اختلال متابوليک مزمنی است که درنهايت، منجر به تحميل عوارضی از جمله عوارض عصبی که باعث کاهش حس عمقی و تعادل و عوارض قلبی- عروقی می‌شود. فعاليت جسمانی در برنامه‌ی روزانه بسيارحايز اهمّيّت بوده و موجب بهبود حساسيّت به انسولين می‌شود. اين پژوهش با هدف بررسی تاثير فعاليت بدنی منتخب بر تعادل و توان هوازی بيماران زن ديابتی انجام‌شد. مواد و روش‌ها : دراين تحقيق نيمه‌تجربی از بين زنان مبتلا به ديابت نوع ۲، تعداد ۱۷ نفر براساس معيارهای تحقيق به‌روش نمونه‌گيری در دسترس انتخاب و در دو گروه تمرين (سن۳/۷ ± ۴/۵۱ سال و تعداد ۸ نفر) و کنترل(سن ۹/ ۴ ± ۷/۵۵ سال و تعداد ۹ نفر) قرارگرفتند. گروه تمرين، ۳ جلسه‌ی يک ساعته در هفته به‌مدت ۸ هفته به فعاليت بدنی منتخب پرداختند و گروه کنترل، به زندگی معمول خود بدون فعاليت بدنی منظم ادامه دادند. دراين پژوهش، از تست لک لک برای سنجش تعادل ايستا و تست ۶ دقيقه راه‌رفتن برای ارزيابی توان هوازی استفاده‌شد. تحليل داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS16.0 با استفاده از تحليل کوواريانس و در سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ انجام‌شد. يافته‌ها: اختلاف ميانگين داده‌های تعادل در پيش‌آزمون و پس‌آزمون گروه تمرين نسبت به گروه کنترل معنادار نبود، اما ميانگين مسافت راه رفتن در گروه تمرين افزايش معناداری نسبت به گروه کنترل داشت. نتيجه‌گيری: يک دوره فعاليت بدنی منظم، می‌تواند بر استقامت هوازی بيماران ديابتی نوع ۲ تاثير داشته‌باشد و بر تعادل آنان تاثير معناداری ندارد.
واژه‌هاي كليدي: دیابت نوع ۲، فعالیت بدنی، تعادل ایستا، استقامت هوازی،

متن کامل مقاله رایگان