تاثير يک دوره تمرين مقاومتی بر سطوح عوامل التهابی عضله اسکلتی در موش های صحرايی ديابتی

مهديه ملانوری شمسی*، محسن فلاح ، مهدی مهدوی
استاديار دانشگاه تربيت مدرس

مجله پزشکی فیض

سابقه و هدف: تمرينات ورزشی مقاومتی باعث افزايش توده عضلانی، قدرت و عملکرد عضلات در افراد ديابتی می شود. هم چنين، مايوکاين های آزاد شده از عضله اسکلتی دارای نقش های متعدد متابوليکی و هايپرتروفيکی می باشند. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات تمرين مقاومتی بر ميزان سايتوکاين های IL-6 و TNF-α در عضله اسکلتی موش های صحرايی ديابتی است.
مواد و روش ها: موش های صحرايی به گروه های کنترل سالم، تمرين سالم، ديابتی کنترل و ديابتی تمرين تقسيم شدند. گروه های تمرين برای تمرين مقاومتی بالا رفتن از يک نردبان ۱ متری با وزنه ای که به دم آن ها آويزان بود، را اجرا کردند. ميزان پروتئين IL-6 و TNF-α عضله EDL با روش الايزا اندازه گيری شد.
نتايج: يافته های مطالعه حاضر حاکی از افزايش بيان پروتئين IL-6 و TNF-α در عضله EDL موش های صحرايی ديابتی بود. تمرين مقاومتی نتوانست تغيير معنی داری در ميزان اين دو سايتوکاين التهابی در عضله تند تنش ايجاد کند. هم چنين همبستگی مثبت و معنی-داری بين سطوح اين سايتوکاين‌ها و ميزان گلوکز جريان خون مشاهده شد.
نتيجه گيری: افزايش سايتوکاين های التهابی و مايوکاين ها را می توان مکانيسمی جبرانی در عضله اسکلتی برای ديابت دانست. به نظر می رسد اين نوع تمرين ورزشی به تنهايی نمی تواند تغييری در سطوح اين مايوکاين ها ايجاد کند.
واژه‌های کلیدی: ديابت نوع ۱، التهاب، تمرين مقاومتی، عضله اسکلتی،

متن کامل مقاله رایگان