تاثير دو شدت مختلف فعاليت بدنی بر سطوح پلاسمايی آديپونکتين و رزيستين دختران جوان چاق و دارای اضافه وزن

بابک داوودی*، شيرين زيلايی بوری، اکرم آهنگرپور، مريم زيلايی بوری

زمينه و هدف: فعاليت بدنی و اضافه وزن هر دو همئوستاز بدن را دست خوش تغيير می‌سازند. بدين منظور در اين پژوهش اثر دو شيوه تمرين هوازی با شدت بالا و متوسط بر ميزان آديپونکتين و رزيستين دختران چاق و دارای اضافه وزن مقايسه شد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه نيمه تجربی تعداد ۱۵ دختر چاق و دارای اضافه وزن(ميانگين سنی ۵۴/۰۹۳/۲۲ سال، وزن ۰۷/۲±۱۵/۷۵ کيلوگرم، ميانگين قد ۳۸/۱±۶/۱۶۰ سانتی‌متر، ميانگين شاخص توده بدنی ۷۳/۰۲۴/۲۹ کيلوگرم بر مجذور قد به متر) به صورت تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. آزمودنی‌ها به دو گروه تمرين هوازی با شدت بالا(۹۵- ۸۵ درصد حداکثر ضربان قلب،۳۳ دقيقه تمرين) و شدت متوسط(۷۰-۵۰ درصد حداکثر ضربان قلب، ۴۱ دقيقه تمرين) تقسيم شدند. تمرينات سه روز در هفته به مدت هشت هفته انجام شد. برای تجزيه و تحليل آماری داده‌های تحقيق از آزمونIndipendent-samples T Test و آزمون تحليل واريانس Repeated measure، در سطح معنی‌داری ۰۵/۰>  استفاده شد. يافته‌ها: نتايج حاکی از افزايش معنی‌دار آديپونکتين با انجام تمرين با شدت بالا پس از هشت هفته در مقايسه با تمرين با شدت متوسط شد(۰۲/۰p=). هم‌چنين کاهش معنی‌داری در توده و درصد چربی پس از تمرين با شدت متوسط مشاهده شد(۰۳/۰p=). علاوه بر آن تمرين با شدت متوسط سبب کاهش قابل ملاحظه رزيستين پس از هشت هفته شد(۰۶/۰p=). نتيجه‌گيری: به نظر می‌رسد تمرينات با شدت بالا فشار متابوليکی لازم برای افزايش آديپونکتين را حتی بدون کاهش وزن و توده چربی فراهم می‌آورد.
واژه‌های كليدي: آديپونکتين، تمرين، چاقی، رزيستين،

متن کامل مقاله رایگان