تاثير درمان با آنالوگ‌های طولانی‌اثر گنادوتروپين بر اندکس توده بدنی در دختران دچار بلوغ زودرس

حشمت مؤيری، زينب مدرسی مصلی^*، مامک شريعت، زهرا حق‌شناس، فريبا نادری

زمينه و هدف: بلوغ زودرس علاوه‌بر اثرات عميق جسمی و روانی، منجر به پيشرفت سريع سن استخوانی، افزايش هورمون‌های جنسی، منارک زودرس و کاهش قابل‌توجه در قد نهايی بيماران درمان نشده می‌شود. درمان با آنالوگ‌های طولانی‌اثر گنادوتروپين‌ها، درمان انتخابی بلوغ زودرس می‌باشد، اما در مورد اثر اين داروها بر افزايش وزن، اختلاف‌نظر وجود دارد. روش بررسی: در اين مطالعه گذشته‌نگر وزن،‌ قد و اندکس توده بدنی ۵۲ بيمار به‌مدت ۱۲ ماه، (در شروع درمان،‌ شش و ۱۲ ماه پس از آن) با آنالوگ‌های گنادوتروپين مورد بررسی قرار گرفت. بيماران بيشتر دختران مبتلا به بلوغ زودرس ايديوپاتيک بودند و تعداد کمی هم دخترانی بودند که به‌علت قد کوتاه و يا مسايل اجتماعی و روانی کانديد درمان بودند. شاخص‌های آنتروپومتريک و BMI پس‌از درمان با قبل مقايسه شد. يافته‌ها: متوسط سن بيماران در شروع درمان ۰۷/۳±۷۸/۸ بود. انحراف معيار برای توده بدنی (Standard Deviation Score for Body Mass Index, SDS BMI) بيماران، قبل‌از درمان ۱۸/۱±۸۰/۰، شش‌ماه بعد از درمان ۱۵/۱±۸۲/۰ و ۱۲ ماه بعد از درمان هم ۲۸/۱±۸۲/۰ بود که تغيير معناداری نداشت (۹۰۹/۰P=). قد SDS بيماران در شروع درمان ۶۵/۱±۴۱/۰، شش‌ماه بعد از درمان ۶۰/۱±۴۳/۰ و ۱۲ ماه بعد از درمان ۵۰/۱±۴۶/۰ بود که اين افزايش از لحاظ آماری معنادار نبود (۶۶/۰P=). افزايش وزن بيماران هم در سه گروه کم‌وزن، نرمال، دارای اضافه‌وزن و چاق نيز تفاوت معناداری با هم نداشت. نتيجه‌گيری: درمان با آنالوگ‌های گنادوتروپين باعث چاقی قابل‌توجه در بيماران نمی‌شود، هرچند افزايش مختصری در وزن ديده می‌شود اما اين تغيير از لحاظ آماری معنادار نيست.

واژه‌های كليدي: بلوغ زودرس، آنالوگ گنادوتروپين، ‌ چاقی، اندکس توده بدنی،

متن کامل مقاله رایگان