فاطمه مختاری، فهيمه اسفرجانی ، مهدی کارگرفر
گروه فيزيولوژی ورزش، دانشکده تربيت بدنی و علوم ورزشی
مجله دیابت و متابویسم
مقدمه: فعاليت بدنی بههمراه رژيم غذايی، پايهای در درمان ديابت در نظر گرفته شده است. بنابراين پيشگيری و درمان ديابت با توجه به شيوه زندگی امروزه که با عدم تحرک، استرس و عادات غذايی نادرست همراه است، بسيار ضروری میباشد. هدف از پژوهش حاضر تعيين تاثير ترکيبی ۱۲ هفته تمرين هوازی و مصرف بتاگلوکان جو بر قند و نيمرخ ليپيدی زنان ديابتی نوع دو بود. روشها: ۲۴ نفر از زنان مبتلا به ديابت نوع دو با ميانگين سنی ۴۹ سال و دامنه قندخون بين ۱۱۰-۲۸۰ ميلیگرم بر دسی ليتر، به صورت هدفمند انتخاب، و پس از پُر کردن فرمهای رضايتنامه، در اين مطالعه شرکت کردند. آزمودنیها به سه گروه، کنترل (۸ N=)، گروه تجربی ورزش و تغذيه (۸ N=) و گروه تغذيه (۸ N=) تقسيم شدند. گروه تجربی تغذيه، در طول دوره آزمون، روزانه يک عدد نان جو حاوی ۴ گرم بتاگلوکان را بهمدت ۱۲ هفته مصرف کردند. گروه تجربی ورزش و تغذيه علاوه بر مصرف نان جو، در جلسات پيادهروی پيشرونده با شدت ۶۰-۷۰% حداکثر ضربان قلب بيشينه شرکت کردند. اين برنامه با دو جلسه در هفته بهمدت ۲۰ دقيقه شروع و با يک روند افزايشی، به سه بار در هفته بهمدت ۶۰ دقيقه، پس از ۱۲ هفته پايان يافت. گروه کنترل فعاليت منظمی انجام ندادند. متغيرهای اندازهگيری شده در اين تحقيق شامل قندخون، تری گليسيريد، کلسترول، LDL، HDL بود. بهمنظور تجزيه و تحليل اطلاعات از آمار توصيفی و استنباطی (آنوا) استفاده گرديد. سطح معناداری برای همه آزمودنیها ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. يافتهها: نتايج تحقيق، کاهش معناداری را در قندخون ناشتا در گروه ترکيب ورزش و تغذيه و گروه تغذيه در مقايسه با گروه کنترل نشان داد، در حالی که در تغييرات نيمرخ ليپيدی گروههای تجربی نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد (۰۵/۰P>). نتيجهگيری: بهنظر می رسد ترکيب تمرين هوازی و مصرف بتاگلوکان، و يا مصرف بتاگلوکان به تنـهايی در رژيـم غـذايی میتواند سبب کاهش قندخون بيماران ديابتی نوع دو گردد. بنابراين بايد در پيشگيری و بخشی از فرآيند درمان ديابت، به اين عوامل توجه بيشتری نمود
واژههای کلیدی: تمرين هوازی، ديابت نوع دو، نيمرخ ليپيدی، قندخون، بتاگلوکان جو،