تأثیر ۱۲ هفته تمرین پیلاتس بر مقادیر پلاسمایی PGC1-α و آیریزین زنان چاق

خانم طیبه نظری ، دکتر عباسعلی گائینی ، دکتر رضا نوری، دکتر روح الله حق شناس
دانشگاه تهران

مجله رازی

چکیده

زمینه و هدف: چاقی شایع­ترین اختلال سوخت و سازی و مهم­ترین مشکل دهه اخیر به شمار می­رود. فعالیت ورزشی با تأثیر بر PGC-1αو متعاقب آن افزایش مایوکاین آیریزین موجب تغییر ساختار بافت چربی سفید و تبدیل آن به بافت چربی قهوه­ای می­شود و می­تواند اثرات منفی چاقی را کاهش دهد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر ۱۲ هفته تمرین پیلاتس بر مقادیر پلاسمایی PGC-1α و آیریزین زنان چاق بود.
روش کار: پژوهش حاضر از نوع توسعه­ای و روش آن نیمه­تجربی به صورت پیش­آزمون، پس­آزمون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه زنان چاق با BMI بالاتر از ۳۰ و دامنه سنی ۲۵ تا ۳۵ سال شهر سمنان بودند. از این جامعه، تعداد ۳۰ نفر به عنوان نمونه آماری به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش پروتکل تمرین ورزشی پیلاتس که شامل انجام حرکات کششی، قدرتی، هماهنگی عصبی عضلانی و تعادل بود را به مدت ۱۲ هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه ۵/۱ ساعت اجرا کردند. از روش الایزا برای اندازه­گیری متغیرهای PGC-1α و آیریزین در ۴۸ ساعت قبل از شروع پروتکل تمرینی و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین استفاده گردید. از روش تحلیل کوواریانس در سطح معنا­داری (۰۵/۰p≤) برای تجزیه و تحلیل داده­ها استفاده ­شد.
یافته­ها: نتایج نشان داد ۱۲ هفته تمرین ورزشی پیلاتس منجر به افزایش معنادار در PGC-1α (۰۲۷/۰p=) و آیریزین (۰۰۱/۰p=) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شد.
نتیجه­گیری: به طور کلی، نتایج پژوهش حاضر نشان می­دهد ۱۲ هفته تمرین پیلاتس می­تواند موجب افزایش PGC-1α و آیریزین پلاسمایی ­شود و می­توان بیان کرد که احتمالاً این نوع تمرین تأثیر مثبتی بر تبدیل بافت چربی سفید به چربی قهوه­ای و افزایش گرمازایی در بدن می­شود.
واژه‌های کلیدی: فعالیت ورزشی پیلاتس، PGC1-α، آیریزین، زنان چاق

متن کامل