تأثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی با و بدون محدودیت غذایی بر SIRT3، PGC1-α و SOD2 عضله نعلی موش‌های صحرایی نر

سجاد ارشدی ، رسول هاشم کندی اسدی ، عبدالعلی بنایی فر ، مسعود حاجی رسولی
دانشگاه آزاد تهران جنوب

مجله علوم تغذیه و صنایع غذایی ایران

چکیده:
سابقه و هدف: به تازگی تأثیر هم‌افزایی محدودیت غذایی (DR) بر سازگاری‌های ناشی از تمرینات ورزشی توجه محققان را به خود جلب کرده است. از این رو، هدف مطالعه حاضر تعیین تأثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی (AT) همراه با محدودیت غذایی بر میزان بیان ژن پروتئین‌های SIRT3، PGC1-α و SOD2 بافت عضله نعلی موش‌های صحرایی نر بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه در قالب یک طرح تجربی چند گروهی با گروه‌های کنترل (مدل حیوانی) به مدت ۱۲ هفته روی ۴۰ سر موش صحرایی نر سه ماهه انجام شد. آزمودنی‌ها به شکل تصادفی در چهار گروه همگن کنترل (۹سر=Con)، محدودیت غذایی (۱۰سر=DR)، تمرین ورزشی (۸سر=T) و تمرین ورزشی+محدودیت غذایی (۸سر=T+DR) جایگزین شدند. تمامی موش‌های صحرایی، پس از آخرین جلسه‌ تمرین سه ماهه، جراحی و بخشی از بافت عضله نعلی آنها برای بررسی mRNA پروتئین‌های SIRT3، PGC-1α و SOD استخراج شد و روش RT-PCR مورد استفاده قرار گرفت. داده‌های حاصله توسط آزمون آنالیز واریانس دو‌راهه و در سطح معنی داری ۰۵/۰ تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها‌: پس از اتمام پروتکل تحقیق در گروه T بیان پروتئین‌های SIRT3، PGC1-α و SOD به طور معنی‌داری بیشتر از گروه کنترل بود، در حالی که در گروه DR تنها بیان پروتئین SIRT3 به طور معنی داری افزایش یافته بود، همچنین میزان بیان پروتئین PGC1-α و SIRT3 در گروه DR+T به طور معنی‌داری بیشتر از گروه کنترل بود، تمرین باعث کاهش اثر افزایشی محدودیت غذایی بر بیان پروتئین‌های SIRT3 شد، درحالی که تمرین و محدودیت غذایی دارای اثر تعاملی در بیان پروتئین PGC1-α بودند، اما اثر تعاملی و یا تقابلی در بیان پروتئین SOD مشاهده نشد.
نتیجه گیری: استفاده از محدودیت غذایی شدید به همراه تمرینات هوازی احتمالاً باعث سرکوب فرآیندهای مرتبط با افزایش طول عمر سلولی می‌‎گردد.
واژه‌های کلیدی: تمرین هوازی، محدودیت غذایی، SIRT3، PGC1-α، موش‌های صحرایی نر

متن کامل