کامیلیا مقدمی۱؛ حمید محبی ۲؛ الما تبری۳؛ مهرسا فریدنیا۴
۱٫دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، پردیس دانشگاهی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
۲٫استاد، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
۳دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
۴دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، پردیس دانشگاهی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
علوم زیستی ورزشی
چکیده
هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ تأثیر ۱۲ هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر پریلیپین۳ (PLIN3) بافت چربی احشایی و مقاومت به انسولین رتهای نر دیابتی نوع ۲ بود. در این مطالعه ۲۴ سر رت نر دیابتی نوع ۲ بهصورت تصـادفی بـه سـه گـروه تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT)، تمرین تناوبی شدت بالا (HIIT) و کنتـرل تقسـیم شـدند. تمرینات تناوبی (HIIT ، MIIT) به مدت ۱۲ هفته و ۵ جلسه در هفته اجرا شد. پروتکل MIIT شامل اجرای ۱۳ وهله فعالیت چهاردقیقهای با شدت ۷۰-۶۵ درصد VO2max و پروتکل HIIT شامل اجرای ۱۰ وهله فعالیت چهاردقیقهای با شدت ۹۰-۸۵ درصد VO2max با دورههای استراحتی فعال دودقیقهای بود. از روش وسترن بلات برای اندازهگیری سطوح پروتئینی PLIN3 استفاده شد. از آزمونهای ANOVA و آزمون توکی برای تحلیل دادهها استفاده شد. نتایج تحلیل دادهها بیانگر کاهش معنادار PLIN3 در گروههای HIIT وMIIT نسبت بـه گـروه کنتـرل بـود (۰۰۱/۰=P)، با این حال، تفاوت معناداری بین گروههای تمرینی وجود نداشت (۲۷۴/۰=P). همچنین، هر دو پروتکل HIIT و MIIT به کاهش معناداری در سطوح سرمی گلوکز منجر شدند (۰۰۱/۰=P)، درحالیکه انسولین سرمی کاهش و تأثیر معناداری بر مقاومت به انسولین نداشتند (۰۵/۰˃P). همچنین، تفاوت معناداری بین گروههای تمرینی در تغییرات انسولین، گلوکز و مقاومت به انسولین وجود نداشت (۰۵/۰˃P). یافتههای پژوهش حاضر نشان داد که هر دو پروتکل HIIT و MIIT موجب کاهش چشمگیر PLIN3 چربی احشایی و بهبود متابولیسم گلوکز در رتهای دیابتی نوع ۲ میشوند. بنابراین، بهنظر میرسد که تغییرات PLIN3 چربی احشایی مستقل از شدت فعالیت ورزشی است.
کلیدواژهها
پریلیپین۳؛ تمرین تناوبی؛ دیابت نوع۲؛ مقاومت به انسولین