روح اله محمدی میرزایی ۱؛ شادمهر میردار۲؛ علیرضا صفایی۳
۱دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه مازندران
۲استاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه مازندران
۳مربی دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه مازندران
مجله فیزیولوژی ورزشی
هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین عضلات دمی در ارتفاع بههمراه تمرین اختصاصی در ارتفاع بالا و پایین بر اشباع اکسیژن سرخرگی و عملکرد دوندگان تیم ملی استقامت بود. بدینمنظور، ۱۲ دوندۀ مرد (با میانگین سنی ۱/۳±۴/۲۴ سال؛ قد ۲/۴±۵/۱۸۰ سانتیمتر؛ وزن ۴/۳±۷/۶۶ کیلوگرم؛ شاخص تودۀ بدن ۰/۱±۵/۲۰ کیلوگرم برمترمربع) بهطور تصادفی به دو گروه تمرین عضلات دمی و بدون آن، همراه با تمرین اختصاصی دویدن در ارتفاع پایین و بالا تقسیم شدند. جهت انجام پژوهش آزمونهای ۳۰۰۰ متر، قدرت عضلات دمی، حجم ، جریان دمی و اشباع اکسیژن سرخرگی قبل و ۲۴ساعت پس از دورۀ تمرین اجرا گردید. برنامۀ تمرینی شامل: تمرینات تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی برای هر دو گروه بود. آزمودنیها بهطور میانگین ۱۶ جلسه در هفته و بهمدت چهار هفته زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین (اجرای سه جلسه تمرین فقط در روزهای زوج در ارتفاع پایین و ادامۀ تمرینات بههمراه خواب در ارتفاع بالا) را تمرین نمودند. تمرینات گروه عضلات دمی شامل ۳۰ تکرار با بینی بسته بهصورت دوبار در روز (صبح و عصر)، هفت روز در هفته و بهمدت چهار هفته با ۵۰ درصد حداکثر قدرت عضلات دمی در ارتفاع اجرا گردید. بهمنظور تحلیل دادهها از تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر با عامل بینگروهی در سطح معناداری (P≤۰٫۰۵) استفاده شد. نتایج نشان میدهد که هایپوکسی منجر به کاهش معنادار زمان دوی ۳۰۰۰ متر در دو گروه و افزایش قدرت عضلات دمی و جریان دمی از قبل تا پس از تمرین در گروه تمرین عضلات دمی شده است؛ اما تفاوت معناداری در حجم و اشباع اکسیژن سرخرگی مشاهده نمیشود (P≤۰٫۰۵). بهطورکلی، بهنظر میرسد که استفاده از تمرین عضلات دمی بههمراه تمرین اختصاصی در هایپوکسی موجب افزایش قدرت عضلات و جریان دمی، کاهش تهویه و کاهش زمان دوی ۳۰۰۰ متر در ارتفاعات پایینتر میگردد.
کلیدواژه ها
تمرین عضلات تنفسی؛ هایپوکسی؛ Spo2؛ عملکرد استقامتی؛ دوندگان استقامتی