تأثیر فعالیت ورزشی تناوبی در شرایط هایپوکسی بر پاسخ گرلین آسیل‌دار و اشتها در مردان دارای اضافه وزن

الهام خانی سانیج ، دکتر فریبرز هوانلو، دکتر سجاد احمدیزاد

مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران

مقدمه: با توجه به روند رو به رشد چاقی و اضافه وزن و نیاز به راهکار اساسی جهت حل این مسئله، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر فعالیت ورزشی تناوبی در شرایط هایپوکسی بر پاسخ هورمون گرلین آسیل‌دار و میزان اشتها در افراد دارای اضافه وزن بود. مواد و روش‌ها: آزمودنی‌ها شامل ۸ نفر دانشجوی مرد غیر فعال داوطلب با میانگین نمایه‌ی توده‌ی بدنی ۵/۱±۴۰/۲۸ از دانشگاه شهید بهشتی در آزمون فعالیت ورزشی تناوبی شامل ۵ مرحله فعالیت ۴ دقیقه با شدت ۸۵ درصد ضربان قلب بیشینه و فواصل استراحت فعال ۲ دقیقه با شدت ۵۰ درصد ضربان قلب بیشینه، روی دوچرخه کارسنج در دو ارتفاع ۳۳۰۰ و ۲۷۰۰ متری برابر با کاهش فشار سهمی اکسیژن به میزان ۱۴ درصد و ۱۵ درصد، طی دو جلسه با فاصله یک هفته به صورت توازن متقابل شرکت کردند. خون‌گیری، ۱۵ دقیقه پیش و ۱۰، ۲۰، ۴۰، ۶۰، ۸۰ دقیقه  پس از فعالیت انجام شد. یافته‌ها: شدت هایپوکسی تفاوت معنی‌داری بر میزان پاسخ گرلین آسیل دار (۱۸۰/۰P=) و اشتها (۲۱۵/۰(P= نداشت، اما صرف‌نظر از شدت هایپوکسی، فعالیت ورزشی در این شرایط کاهش معنی‌داری را در میزان اشتها ایجاد کرد (۰۴۶/۰P=). نتیجه‌گیری: از آنجا که میزان گرلین آسیل‌دار و اشتها در پاسخ به فعالیت ورزشی در هر دو شدت هایپوکسی کاهش یافته است و تفاوتی بین دو ارتفاع مشاهده نشده است، بنابراین به نظر می‌رسد فعالیت در شرایط هایپوکسی در ارتفاع پایین‌تر که قابلیت دسترسی برای افراد دارای اضافه وزن دارد، می‌تواند به عنوان راهکاری برای کنترل اشتها و کاهش وزن افراد دارای اضافه وزن پیشنهاد شود.

واژه‌های کلیدی: فعالیت تناوبی، هایپوکسی، هورمون گرلین آسیل‌دار، میزان اشتها، اضافه وزن

متن کامل رایگان