تأثیر فعالیت متناوب با شدت بالا در شرایط هایپوکسی نورموباریک و نورموکسی بر پاسخ فاکتور رشد اِندوتلیال عروقی سرم در مردان غیرفعال

علی اصغر رواسی۱ ؛ یعقوب مهری الوار ۲ ؛ سجاد احمدی زاده۳ ؛ سجاد حسنوند۲
۱استاد دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
۲کارشناس‌ارشد فیزیولوژی و تغذیۀ ورزشی دانشگاه تهران، تهران، ایران
۳عضو هیأت علمی فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

نشریه علوم زیستی ورزشی

چکیده
هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر فعالیت متناوب با شدت بالا (HIE) در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر پاسخ VEGF سرم مردان غیرفعال است. به این منظور ۹ مرد جوان غیرفعال (سن ۵±۵۰/۲۴ سال، قد ۶/۴±۲۲/۱۷۴سانتی‌‌‌متر، وزن ۵/۴±۷۵/۷۰ کیلوگرم و حداکثر بازده کاری (Wmax) در شرایط هایپوکسی ۰۴/۲۹±۱۸۵ و در شرایط نورموکسی ۸/۳۱±۰/۲۰۰) به‌عنوان آزمودنی انتخاب شدند. آزمودنی‌ها، پروتکل فعالیت متناوب با شدت بالا را در شرایط هایپوکسی نورموباریک (۳/۱۵ تا ۵/۱۵درصد اکسیژن تقریباً برابر ارتفاع ۲۵۰۰ متر) و همین پروتکل را در شرایط نورموکسی در دو هفتۀ مجزا اجرا کردند. نمونه‌های خونی قبل، بلافاصله و ۲ ساعت پس از فعالیت گرفته شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر نشان داد که بین شرایط محیطی مختلف (هایپوکسی و نورموکسی)، در میزان اثرگذاری بر سطوح VEGF سرمی مردان غیرفعال اختلاف معنادار وجود ندارد (۴۵۲/۰P=). مداخلات تمرینی و مطالعات بسیاری برای مشخص شدن مویرگ‌زایی در بدن نیاز است؛ اگرچه سطوح بالای VEGF پس از فعالیت متناوب با شدت بالا ممکن است به افزایش آنژیوژنز و مویرگ‌زایی منجر شود. به هر حال برای مشخص شدن محرک‌ها و سازوکارهایی که برای رشد عروق جدید در تمرینات با شدت بالا گزارش شده، به تحقیقات بیشتری نیاز است.

کلیدواژگان
آنژیوژنز؛ فاکتور رشد اندوتلیال عروقی؛ فعالیت تناوبی با شدت بالا؛ هیپوکسی

متن کامل مقاله رایگان