کاظم خدائی ۱ ؛ محمد رضا حامدی نیا۲ ؛ سید علیرضا حسینی کاخک۳ ؛ محسن دماوندی۴
۱استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه ارومیه
۲استاد گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیتبدنی و علوم ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری
۳دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیتبدنی و علوم ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری
۴استادیار گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکدۀ تربیتبدنی و علوم ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری
مجله فیزیولوژی ورزشی
هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاًثیر زمانبندیهای مختلف تمرین پلایومتریک بر تغییرات هورمونی، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پا میباشد. بدینمنظور،۳۶ ورزشکار مرد (با میانگین سنی ۶۴/۲±۵۸/۲۱ سال، قد ۰۱/۶±۴۲/۱۷۴ سانتیمتر و وزن ۶۸/۰۵±۹/۶۹ کیلوگرم) بهصورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت نمودند. پیشآزمون شامل: اندازهگیری متغیرهای آنتروپومتریکی، سطح مقطع عضلات ران، شاخص ارتجاعی عضلات پا و خونگیری ناشتا بود. درادامه، آزمودنیها به سه گروه تمرینی موجی روزانه، موجی هفتگی و سنتی و نیز یک گروه کنترل تقسیم شدند و برنامۀ تمرینی بهمدت شش هفته و هر هفته سه جلسه انجام گرفت. شایانذکر است که پس از ۴۸ ساعت از آخرین جلسۀ تمرین، پسآزمون بهعمل آمد. همچنین، تغییرات بینگروهی با روش آماری آنکوا و آزمون تعقیبی ال اس دی بررسی گردید و تغییرات درونگروهی نیز با استفاده از آزمون تی زوجی آنالیز گشت. سطح معناداری نیز معادل (P˂۰٫۰۵)در نظر گرفتهشد. یافتهها نشان میدهد که زمانبندی موجی روزانه و موجی هفتگی تمرین پلایومتریک باعث افزایش معنادار غلظت استراحتی هورمون تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و سطح مقطع عضلات ران نسبت به پیشآزمون و گروه کنترل شده است. زمانبندی سنتی تمرین پلایومتریک نیز تنها منجر به بهبود معناداری نسبت به پیشآزمون شده است. علاوهبراین، براساس نتایج مشخص میشود که هر سه نوع زمانبندی تمرین پلایومتریک، تاًثیر معناداری بر شاخص ارتجاعی عضلات پا نداشتهاند. با توجه به نتایج و درصد تغییرات بهنظر میرسد که زمانبندیهای غیرخطی تمرین پلایومتریک در بهبود تغییرات هورمونی، وضعیت آنابولیسم، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پا، دارای کارایی بیشتری نسبت به زمانبندی سنتی میباشند.
کلیدواژه ها
زمانبندی؛ تمرین پلایومتریک؛ تغییرات هورمونی؛ هایپرتروفی عضلانی؛ خاصیت ارتجاعی عضلات پا