تأثیر شش هفته تمرین استقامتی بر سطوح برخی سایتوکاین‌های ریزمحیط تومور در موش‌های مادۀ مبتلا به تومور پستان

۱ حمید آقاعلی نژاد ؛ ۲ محمد امین ساعی؛ ۳ مهدی مهدوی؛ ۴ صادق امانی شلمزاری؛ ۵ عبدالرضا کاظمی؛ ۶ مرجان پیرایش
۱دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تربیت مدرس
۲کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزش، دانشگاه تربیت مدرس
۳دکتری ایمونولوژی، انستیتو پاستور ایران
۴دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشگاه تربیت مدرس
۵دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشگاه ولیعصر(عج) رفسنجان
۶کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزش، دانشگاه آزاد اسلامی کرمان، واحد علوم تحقیقات

نشریه علوم زیستی ورزشی

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیرات تمرینات ورزشی بر تعادل سایتوکاینی موش‌های مادۀ مبتلا به سرطان پستان است. بدین منظور ۲۰ سر موش بالب­سی ماده تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. پس از آشناسازی با محیط و تزریق سلول‌های سرطانی به همۀ موش‌ها، گروه تجربی به مدت شش هفته، پنج روز و با شدت متوسط تمرینات استقامتی را انجام دادند. موش‌ها روزانه از نظر تغییرات رشد تومور ارزیابی شدند. در پایان موش‌ها نخاعی شدند و بافت تومور برداشته شده و به‌سرعت فریز شد و در دمای ۷۰- درجۀ سلسیوس نگهداری شد. نمونۀ تومور هموژنیزه شده و سپس با روش الایزا مقادیر سایتوکاین‌های IL-17 و IFN-g در نمونه‌ها بررسی شد. از آزمون  Tمستقل برای تعیین اختلاف بین گروه‌ها استفاده شد. کاهش معنادار IL-17 در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (۰۳/۰‌P=). همچنین، سطوح IFN-γ افزایش نشان داد. ولی این افزایش از لحاظ آمار معنادار نبود. کاهش معنادار میزان رشد تومور نیز در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (۰۰۵/۰‌P=). از آنجا که IL-17 در رگ­زایی، رشد و متاستاز تومور نقش دارد، کاهش سطوح این سایتوکاین که به موازات کاهش حجم تومور است نشان می‌دهد که تمرین از طریق کاهش سطوح این سایتوکاین موجب کاهش رشد تومور می‌شود. همچنین افزایش در سطح IFN-γ حاکی از تعدیل سایتوکاینی به‌وسیلۀ تمرین در ریزمحیط تومور در راستای القای ایمنی سلولی ضد تومور است که نقش حمایتی تمرین در تحریک ایمنی ضد تومور را نشان می‌دهند. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می‌توان نتیجه گرفت تمرینات استقامتی نقش مؤثری در بازداری از رشد تومور در سرطان‌های وابسته به استروژن دارد.
کلیدواژگان
اینترلوکین ۱۷؛ اینترفرون گاما؛ تمرین استقامتی؛ سرطان پستان

متن کامل مقاله رایگان