تأثیر شانزده هفته تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر سطوح پلاسمایی آمیلین رت‌های نر نژاد ویستار

محمد رضا کردی ۱ ؛ فرزانه ملکی۲ ؛ صادق ستاری فر۳ ؛ علی اصغر رواسی۴
۱دانشیار گروه فیزیولوژی ورزش دانشگاه تهران
۲کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزش دانشگاه تهران
۳دانش‌آموخته دکتری فیزیولوژی ورزش دانشگاه تهران
۴استاد گروه فیزیولوژی ورزش دانشگاه تهران

مجله فیزیولوژی ورزشی

هدف از مطالعۀ حاضر، تعیین تأثیر ۱۶ هفته تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر وزن و سطوح پلاسمایی آمیلین رت‌های نر ویستار بود. بدین‌منظور، ۲۴ سر رت نر جوان نژاد ویستار (با دامنۀ سنی ۵۰ تا ۶۰ روز و میانگین وزنی ۱۰±۱۶۰ گرم) به سه گروه هشت نفره شامل: گروه پایه، گروه کنترل و گروه تمرین استقامتی تقسیم شدند. رت‌های گروه تمرین استقامتی به‌مدت ۱۶ هفته و به‌شکل پنج روز در هفته، هر جلسه ۱۵ تا ۶۵ دقیقه با سرعت ۱۵ تا ۳۰ متر در دقیقه (پیش‌رونده) روی تردمیل بدون شیب دویدند، گروه کنترل طی شانزده هفته تمرین نداشتند و گروه پایه برای خون­گیری اولیه انتخاب شدند. شایان‌ذکر است که رژیم غذایی پرچرب در دسترس دو گروه کنترل و تمرین شامل: ۶۰ درصد چربی، ۲۴ درصد کربوهیدارت و ۱۶ درصد پروتئین بود. خون‌گیری نیز ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین با ۱۲ ساعت ناشتایی انجام شد. درادامه، داده‌ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک­طرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه‌و‌تحلیل شدند (۰٫۰۵>P). یافته‌ها نشان می‌دهد که مقادیر آمیلین گروه کنترل نسبت به گروه پایه در حد معناداری بیشتر بود (۰٫۰۰۰۱>P). درمقابل، غلظت آمیلین گروه تمرین نسبت به گروه کنترل (بدون تمرین) در حد معناداری کم‌تر بود (۰٫۰۰۰۱>P) و نسبت به گروه پایه تفاوت معناداری نداشت (۰٫۴۷=P). علاوه‌براین، وزن رت‌های کنترل و تمرین پس از ۱۶ هفته تمرین افزایش معناداری را نشان داد (۰٫۰۰۰۱>P)، اما در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل در حد معناداری کم‌تر بود (۰٫۷۹۵=P)؛ لذا، مصرف طولانی­مدت رژیم غذایی پرچرب منجر به چاقی و هایپرآمیلینمی می‌شود و اضافه‌کردن برنامۀ تمرین استقامتی به این رژیم غذایی از ابتلای به این وضعیت جلوگیری می‌کند.
کلیدواژه ها
رژیم غذایی پرچرب؛ تمرین استقامتی؛ آمیلین

متن کامل مقاله رایگان