تأثیر ریکاوری در آب و ریکاوری فعال بر شاخصهای آسیب عضلانی پس از مسابقه در فوتبالیستهای نخبه
*فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران*
پژوهش های فیزیولوژی و مدیریت در ورزش
محسن برغمدی ۱ محمد عبداله پور درویشانی ۲
۱ استادیار گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکدۀ علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
۲ کارشناس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکدۀ علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر ریکاوری در آب و ریکاوری فعال بر آنزیمهای کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز سرم پس از بازی فوتبال در فوتبالیستهای نخبه بود. پژوهش حاضر از نوع نیمهتجربی و با طرح پیشآزمون و سه تکرار مجدد پسآزمون بود. نمونۀ آماری پژوهش شامل ۳۰ نفر از فوتبالیستهای نخبۀ لیگ کشور با میانگین سن ۲۱/۱±۶۶/۲۱ سال بود، که بهصورت نمونۀ در دسترس بهطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنیها بهطور تصادفی به دو گروه مساوی ۱۵ نفـره ریکاوری در آب و ریکاوری فعال تقسیم شدند. برای اندازهگیری سطح آنزیمهای لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز قبل از بازی، بلافاصله بعد از بازی، یک ساعت و ۲۴ ساعت بعد از ریکاوری خونگیری انجام گرفت. از آمار توصیفی و استنباطی (میانگین، انحراف استاندارد و آزمون آماری آنالیز واریانس در اندازهگیریهای مکرر) برای تجزیهوتحلیل دادهها استفاده شد. نتایج نشان داد ریکاوری در آب و ریکاوری فعال موجب کاهش معنادار آنزیم لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز شد (۰۰۱/۰>P). آنزیمهای کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز در دو گروه ریکاوری در آب و ریکاوری فعال اختلاف معنادار داشت (۰۰۱/۰>P). با توجه به یافتههای تحقیق میتوان نتیجه گرفت که دو روش ریکاوری در آب و ریکاوری فعال موجب کاهش آنزیمهای کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز میشود که میتواند در کاهش آسیب و کوفتگی پس از تمرین مؤثر باشد. میانگین آنزیم لاکتات دهیدروژناز در گروه ریکاوری در آب نسبت به ریکاوری فعال در خشکی کاهش بیشتری داشت (۹۴/۰=d ، ۰۰۱/۰>P). میانگین آنزیم کراتین کیناز در گروه ریکاوری فعال در خشکی نسبت به ریکاوری در آب کاهش بیشتری داشت (۹۲/۰=d ،۰۰۱/۰>P).
کلیدواژهها
ریکاوری در آب ریکاوری فعال شاخصهای آسیب عضلانی فوتبالیستهای نخبه، فیزیولوژی ورزش