تأثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص‌های اکسایشی در مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو (فیزیولوژی ورزشی)

تأثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص‌های اکسایشی در مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو (فیزیولوژی ورزشی)

فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

نشریه فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی

حسن نقی زاده ۱ فائزه حیدری ۲

۱ گروه علوم ورزشی، دانشکدة علوم انسانی و اجتماعی، دانشگاه اردکان، اردکان، ایران

۲ گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه فنی و حرفه‌ای، تهران، ایران

چکیده

چکیده

زمینه و هدف: با توجه به اینکه تمرین و مصرف گیاهان دارویی با خاصیت ضداکسایشی تأثیر بسزایی بر وضعیت ردوکس افراد مبتلا به دیابت نوع دو دارد، بررسی اثر تعاملی تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین در افراد مبتلا به دیابت نوع دو ضروری به‌نظر می‌رسد. ازاین‌رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص‌های اکسایشی در مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود.
مواد و روش‌ها: در این تحقیق نیمه‌تجربی دوسوکور که با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل انجام گرفت، ۶۰ مرد مبتلا به دیابت نوع دو با چربی خون بالا (میانگین سن ۰۵/۲ ± ۷۶/۳۸ سال، قد ۸۱/۲ ± ۵۳/۱۶۹ سانتی‌متر، شاخص تودة بدنی ۵۶/۱ ± ۰۹/۳۱ کیلوگرم بر متر مربع) به‌طور تصادفی در چهار گروه تمرین تناوبی شدید، تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین، کورکومین و کنترل قرار گرفتند. مداخلة تمرینـی سه جلسه در هفته (شامل ۱۰ مرحله تمرین، هر مرحله شامل ۳۰ ثانیه با شدت ۸۰ – ۸۵ درصد ضربان قلب ذخیره و۹۰ ثانیه استراحت فعال با شدت۵۰ – ۵۵ درصد ضربان قلب ذخیره) و مصرف ۲۱۰۰ میلی‌گرم کورکومین سه نوبت در روز بـه مـدت دوازده هفتـه انجـام گرفت. نمونه‌گیری در دو مرحله، پیش‌آزمون و پس‌آزمون به‌منظور سنجش غلظت پلاسمایی آنزیم پارااکسوناز-۱، آنزیم سوپراکساید دسموتاز، آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و مالون دی آلدئید انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هــای شــاپیرو-ویلک، تحلیــل واریانــس یکراهه و کوواریانس دوراهه در سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ تحلیل شد.
نتایج: نتایج نشان داد اثر تعاملی تمرین و مصرف کورکومین سبب افزایش معناداری پارااکسوناز-۱ (۰۱۴/۰P=)، سوپراکساید دسموتاز (۰۰۰۱/۰ P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (۰۲۳/۰P=) و کاهش معناداری مالون دی‌آلدئید (۰۰۰۱/۰P=) شد. همچنین اثر تمرین به‌تنهایی به‌طور معناداری سطوح سرمی پارااکسوناز-۱ (۰۱۰/۰P=)، سوپراکساید دسموتاز (۰۰۲/۰P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (۰۱۵/۰P=) را افزایش و مالون دی‌آلدئید (۰۰۰۱/۰P=) را کاهش داد. با این حال، اثر کورکومین به‌تنهایی سبب تغییرات معنادار در سطوح سرمی آنزیم‌های پارااکسوناز-۱ (۰۵۳/۰P=)، سوپراکساید دسموتاز (۰۹۲/۰P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (۰۵۵/۰ P=) و مالون دی‌آلدئید (۰۷۹/۰P=) نشد. بیشترین افزایش معناداری از پیش‌آزمون تا پس‌آزمون در پارااکسوناز-۱ (۲۶/۱۹ درصد، ۰۰۰۱/۰P=)، سوپراکساید دسموتاز (۳۷/۱۸ درصد، ۰۱۱/۰P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (۲۰/۱۷ درصد، ۰۰۰۱/۰P=) و بیشترین کاهش معناداری در مالون دی‌آلدئید (۴۷/۲۴ درصد، ۰۱۴/۰P=) در گروه تمرین همراه با مصرف کورکومین مشاهده شد. بیشترین اندازة اثر بر پارااکسوناز-۱ (۸۶ درصد)، سوپراکساید دسموتاز (۹۲ درصد)، گلوتاتیون پراکسیداز (۸۱ درصد) و مالون دی‌آلدئید (۸۸ درصد) اثر تعاملی تمرین و کورکومین بود.

نتیجه‌گیــری: نتایج نشان داد که اثر تمرین به‌تنهایی با تغییرات معنادار در سطوح سرمی آنزیم‌های ضداکسایشی و شاخص مالون دی‌آلدئید همراه است، ولی اثر کورکومین با ایجاد تغییرات معنادار همراه نبود. در نهایت یافتة اصلی پژوهش حاضر دلالت بر این دارد که اثر تعاملی تمرین و کورکومین در مقایسه با اثر هر کدام به‌تنهایی، برای بهبود فعالیت دستگاه ضداکسایشی و پراکسیدانی بدن مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو مناسب‌تر است.

کلیدواژه‌ها

تمرین تناوبی شدید دیابت نوع دو ضداکسایش کورکومین مالون دی‌آلدئید، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل